En nu...

Inderdaad,ik leef nog steeds. Al zou je dat niet zeggen als je mijn blog bekijkt. Het lijkt wel alsof ik van de aardbol was verdwenen. Vrees niet,vrienden,ik ben nog steeds alive and kickin' hier in Ljubljana. Heb het nu gewoon veel drukker met het werk. Tijden lijken sneller te gaan dan voordien. Het leven op zich is al heel wat meer gejaagd. Het is me iedere dag duidelijk dat ik in een bruisende stad, hoofdstad zelfs , leef. Het doet me wel goed,deze sfeer. Het gestresseerde van de werkende mens die zich 's morgen een weg probeert te banen tussen al het volk in combinatie met de cultureel geëngageerde toerist die slenterend de stad verkend en zich concentreert op kleine detail die de meeste Ljubljaniërs (waarschijnlijk niet hoe een inwoner van Ljubljana wordt genoemd maar dit klonk wel goed) nog nooit hebben opgemerkt. "Geen tijd daarvoor,veel te veel werk", krijg je dan als antwoord.

Het was even wennen de eerste week hier. In Celje zag je nog datgene wat die kleine steden net zo charmant maakt. De mensen van de buurt die een koffietje drinken in hun stamcafé. Waar je over straat loopt en iedere 10 meter wel eens een hoofdknikje kan werpen op een bekend gezicht. Het gaf een gevoel van herkenning voor mij, zelf afkomstig zijnde van een klein dorp.

Soit, ik zal nog eens wat neerpennen over het verleden. Eens zien, mijn laatste verhalen gingen over mei,dus is juni nu aan de beurt.

JUNI
- VIP in music festival in Zagreb. Samen met 3 evs'ers zetten we koers richting Kroatië voor een
festivalletje in de hoofdstad. Andres,Maarten,Maria en ik. Of,met andere woorden, de
Spanjaard, de Nederlander, de Deense en de Belgische. Een kleinschalig festival langs een meer, in de rand van Zagreb. Gezellige sfeer. Bloedheet de eerste dag. Dan regen. Bliksem. Donder. Onweer. Dat hield ons niet tegen om er een lap op te geven. Ook de artiesten lieten het niet aan hun hart komen. Stonden op het programma en niet onterecht: Sons and daughters, Stereo MC's, The GO! Team, Nick Cave & The Bad Seeds, Serj Tankian (System Of A Down) en The Prodigy. Er waren nog meer groepen maar deze heb ik gezien en waren niet slecht.
Al waren de weersomstandigheden die optimaal. We maakten er 2 zalige dagen van. Sliepen in een tent voor 2 personen met 4 personen (niet aan te raden moesten mensen het zich afvragen,totaal niet). We waren allen verbrand van een 4uur schijnende zon, met Maarten als overduidelijke winnaar. Ontmoetten een groep couchsurfers van overal ter wereld. Genoten!

De tweede nacht heb ik niet meer doorgebracht in Zagreb. Nog eens die miniscule tent inkruipen met 4 man zich ik niet meer zitten. Dus heb ik aan de uitgang mensen gezocht om mij naar het station te rijden. Een groep gevonden met 2 zotte meiden en 2 straalbezopen gasten. Wat normaal 20min zou duren heeft hen 1u gekost. Al een geluk dat ik 1,5u tijd had gerekend om daar te geraken. Om 5u de trein richting Celje genomen. Mijn muts vergeten met mijn slaperige hoofd en om 7u3O aankomen met bemodderde benen, teva's,een heuse trekkersrugzak,vettige haren en mijn ogen op half 7. Klein weetje,de laatste trein zat overvol met studenten en mensen die naar hun werk moesten. Wat moet ik er beeldig uit hebben gezien :-).

- Een tweede gesprek gehad met Nina die werkt voor EVS over mijn toestand in MCC. De manier waarop ik nog steeds werd uitgebuit als vrijwilligster (opruimen, poetsen, kopies maken,...). Wat verteld over mijn problemen met Peter. Het gesprek had me echt goed gedaan omdat ik me niet meer zo alleen voelde met de dingen. Toch zou het nog 3 maanden duren vooraleer ik er definitief zou weggaan. Het feit dat ze me steunde gaf me meer kracht. En dat kon iedereen goed zien. Ik laat nu eenmaal niet over me heen lopen. En mijn hartje mag dan nog zo klein zijn, geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om dat ook maar een seconde te tonen. Dus liep ik iedere dag met opgeheven hoofd binnen vanaf dan en als er mij iets werd gevraagd waarvoor ik niet verantwoordelijk was antwoordde ik met een zeer vriendelijk "dat is mijn verantwoordelijkheid niet", gevolgd door een grote glimlach. En je zag het aan hun gezichten. Ze konden niets zeggen want ze wisten dat ik in mijn recht was. Wel een speciaal gevoel moet ik toegeven. Weten dat alles wat je zegt correct en rechtvaardig is en toch kwaad bekeken worden.

- 14 juni 2008: Tis Feest in Celje. Na amper 1,5u slaap moest ik alweer uit de veren. De avond voordien waren de mariborgasten, Elisabeth en Aurelien al afgezakt naar Celje. Het was niet het plan om er een tweedaagse party van te maken. Maar de 3 jongens van Maribor hadden zaterdag al iets op het programma staan dus kwamen vrijdag om alsnog een feestje te bouwen (wat ze de week ervoor ook al in Celje hadden gedaan, met succes blijkbaar) met die coole Belgische meid. En zo gezegd zo gedaan.
Al had ik het liever iets minder laat gemaakt. Mijn lieve organisatie had er namelijk niets beters op gevonden dan een werkdag te organiseren op die betreffende zaterdag,14 juni. Toeval? Alleszins verdacht. Had de week ervoor gecheckt of er dat weekend niets te doen was en dan gevraagd aan de baas of ik een feestje mocht geven wat goed was. Had het op de agenda gezet en de zaal van mcc afgehuurd (er stond niets op het programma dus). Een paar dagen later komt Peter plots met het idee om die zaterdag een schilderdag te houden. Alle buitenmuren een nieuw kleurtje geven omdat de opening van mcc port (café) voor de deur stond. Denk dat hij het om mij een hak te zetten omdat ik hem nog steeds negeerde maar ok, het was nu zo. Ik heb dan ook geen spier verkramd toen ik het hoorde (al kookte ik vanbinnen) en gewoon geknikt en "geen probleem" geantwoord. Daarna hem verder genegeerd zoals ik dat al een paar maand bezig was.

-14 juni, schilderdag.Zodus,met 1,5u slaap,van 10-17u zitten schilderen terwijl het regende. Correctie,het effectieve schilderen begon pas om 12u. Primoz en Peter waren een uur te laat en het eerste uur hebben die gewoon wa zitten rondkijken terwijl Brigitta en ik de borstels moesten uitwassen. Vrouwen staan hier duidelijk aan de top met andere woorden. Om 17u begon het zo hard te regenen en voelde me niet al te best (met mijn beperkt aantal kledingstukken aangezien ik geen slechte truien heb meegebracht van België). Primoz heeft dit opgemerkt en mij gezegd dat ik mocht stoppen.

-14 juni,EVS vooravond en avond in Celje. Op mijn appartement aangekomen kon ik me niet neerleggen. Er waren al 7 evs'ers daar. Heb me gedoucht en om 18u hebben ze me gedwongen om even te gaan liggen en te rusten. Zij zouden wel voor alles zorgen (wat zijn het toch schatjes). Toen ik een uur later wakker werd was er nog eens 5 man meer aanwezig en rook het heerlijk. Alles stond in buffetvorm op de tafel. Een grote gemixte salade, risotto, gebakken groenten, tofu en bananen-chocoladecake. Ze hadden goed hun best gedaan. Die avond zijn er dan nog eens 3 mensen bijgekomen wat een totaal van 15mensen maakte. Niet slecht. Karaoke avond gehouden in de zaal. Rond 3u naar mijn appartement gegaan en daar nog doorgebabbeld tot 5u. Dan EINDELIJK kunnen gaan slapen.
Om 9u wakkergebeld door mama met het nieuws dat oma was overleden. Nooit leuk om zulk nieuws te ontvangen. Ditmaal zeker niet. Met een huis vol mensen. Het was een hele schok moet ik toegeven. Een zeer emotionele. Het voordeel van zoveel volk was wel dat iedereen mij heeft opgevangen,getroosd en weten op te beuren. That's what friends are for. Het meest lieve gebaar kwam van Elisabeth en Berenger. Elisabeth sliep in mijn kamer toen ik het telefoontje kreeg. Toen ze mij zag wenen zag ik tranen in haar ogen verschijnen. Snikkend en stotterend zei ik dat mijn oma was overleden. Ze trok me naar zich toe,nam me in haar armen en heeft met mij zitten meehuilen. Was wel raar maar het deed op dat moment wel goed. Daarna lag ik alleen op mn kamer en kwam Berenger binnen. Hij zei niets en heeft me gewoon 5min lang vastgepakt. Achteraf ben ik misschien zelfs blij dat zij er op dat moment waren. Voelde me niet alleen.

- Afscheid in België. Naar de gebedswake en begrafenis van oma gegaan in Overpelt. Verhalen over haar horen. Hoe ze was voor ze Alzheimer kreeg. Het bracht zoveel herinneringen terug die ik lang niet meer had gedacht. Het deed goed. T was toch een sterke vrouw,mijn meter. En zo zal ik haar ook herinneren.

- 30juni -8juli: Youth Exchange - iLearn iParticipate iMultimedia
En dit keer was België ook van de partij. Ellis, Jolien, Joris, Kaat, Marylin en Sarina vormden de toffe bende afkomstig van het coolste town,downtown, Heusden-Zolder. Naast hen was Spanje, Polen en Hongarije nog van de partij. Zoals iedere uitwisseling stond de interculturele dialoog centraal. Ditmaal gecombineerd met multimedia. Filmpje hiervan kan je zien op YouTube.

Zo,onze tijd samen zit er weer op zo te zien. Ik ga ditmaal geen tijd plakken op mijn volgende verslag. Misschien vandaag of morgen of wie weet wel nooit. Houd je ogen open en je gedachten alert. Dan kom je er wel.

Een nieuw begin

Sinds 5 september werk ik niet langer in het jeugdcentrum van Celje omdat er zich wat moeilijkheden hebben voorgedaan waar ik op deze blog liever niet over uitwijd. Ik woon nu in Ljubljana,de hoofdstad van Slovenië en zal er tot februari werken voor 2 organisaties namelijk Legebitra(holebi en travestiet organisatie) en Polituss (studentenclub van politieke wetenschappen). De avonturen vanaf september spelen zich dus niet langer af in Celje. Op een jaar tijd zal ik dus voor 3 organisaties hebben gewerkt en op 4 verschillende plaatsen hebben gewoond. Wat kan het leven toch prachtig onvoorspelbaar zijn. Ondertussen blijf ik dit blogje tussendoor mooi updaten. De lustige lezers van mijn blogje zullen dit al ondervonden hebben. Nog 3 maandjes te gaan en ben volledig up to date met al mijn avonturen hier. Een grote B R A V O komt nu zeker niet ongelegen. Zodus tot de volgende nieuwspost. Tot dusver kan ik jullie al melden dat ik vandaag een nieuwe plek heb gevonden (het nieuwe adres kan je zien in mijn profiel in het rechterframe van deze blogsite) en het ziet er niet slecht uit. Zodus.

Sem vesela v Ljubljana in se vidimo kmalo!

In mei draag ik mijn steentje bij

In mijn vorig bericht eindigde ik met mijn allereerste ervaring met een jeugduitwisseling. Wel die liep op zijn einde op 2 mei. Uitgeput zette ik mijn werkweek voort. Een weekje later was het hoogbezoek voor mij. Op zaterdagochtend stond mijn liefje voor de deur! We zouden een superweek tegemoet gaan. Van Ljubljana naar Ajdovščina naar Nova Gorica naar Koper naar Piran naar Isola naar Postojna om onze reis goed en wel te beëindigen in Celje. Op zondag moesten we voor de tweede keer op rij afscheid nemen.

Veel tijd om te treuren had ik gelukkig niet want de dag erna begon de mid-term evaluation oftwel tussentijdse evaluatie in Ljubljana. Drie dagen lang waren we weer samen met de groep waar het drie maanden geleden allemaal mee begonnen was. Omdat we allemaal zo toffe mensen zijn hadden we het contact in deze tijd natuurlijk niet in ijskast gezet. Dus lachten we erop los, praatten we als watervallen en dronken we Laško zonder mate.

De maand mei eindigde met een driedaags feest in Maribor. De drie mariborgasten hadden alle toffe evs´ers, mij dus ook, uitgenodigd om hun stad te verkennen. Voorzien van een uitgebreid programma ontdekten we de stad met haar gezellige cafeetjes, prachtige brug met uitkijk op de Drava rivier en de plek waar ze werkten. Deze plek heet Pekarna, wat bakkerij betekent in het Sloveens. De reden dat ze deze naam hebben is omdat het gebouw vroeger dienst deed als groot fabriek dat brood en andere patisserie maakte voor het leger. Nu heeft het iets weg van een kraakpand en wordt het gebruikt om alternatieve groepen en concerten te laten plaatsvinden.

Opala...belevenissen van april

En dan zaten we al een goede 1,5 maand in Slovenië. Maar daar stopte de tijd stopte niet met lopen. De avonturen bleven mijn leven binnendringen. Een kleine samenvatting van april.

- Het eerste weekend van april werd gevierd met een heuse evs bijeenkomst in het zuidwesten van Slovenië. Eerste stop op vrijdag: Nova Gorica. Tweede stop op zaterdag: Sežana. Van Celje naar Nova Gorica. Dat zou een lange en dure treinrit worden. Een klein gloeilampje sprong aan in mijn hoofd. Waarom niet liften naar daar? Een superidee, dacht ik bij mezelf. Nu enkel nog een kompaan zoeken. Zo gezegd zo gedaan. Aurelien en ik startte onze liftreis in Celje. Het zou niet zomaar een reis van A naar B worden. Terzelfdertijd hadden 5 andere evs´ers dezelfde bestemming voor ogen. Al hadden zij wel een vervoermiddel ,zijnde een auto, ter beschikking. Met mezelf maakte ik een weddenschap. Wie zou er eerst aankomen? Geloof het of niet maar wi waren eerder daar dan hen. Met twee supersnelle liften kon dat ook niet anders. Wat waren we fier. Wij,twee Belgen,op nog geen 2,5 uur van Celje naar NG. Twee Belgen, de een van Vlaanderen,de ander van Wallonië die samen rondtrekken zonder meningsverschillen. Dit zou wel eens het begin van een docusoap kunnen worden. Met een ´happy end´ uiteraard. Ok, ik zal terug verdergaan over het weekend. Wel, het was zalig iedereen nog eens terug te zien. Eerst zelfgemaakte pannenkoeken met groentjes en kaas gegeten. Gemaakt door het Frans-Belgische trio dat zich Berenger,Aurelien en Lize noemt. Een geslaagd recept (niet het trio,al ging het goed, maar heb het hier vooral over het eten). Gevolgd door pannenkoeken met nutella of honing. Mmmmmmmmm,sem zelo dobro! Na het eten begon iedereen de benen wat meer in beweging te brengen. Het appartement van Elisabeth, Berenger en Anna werd voor even een danszaal waar iedereen zich liet gaan. De 20 liter wijn die hun mentor cadeau had gedaan zal daar wel voor iets hebben tussengezeten.

De volgende dag besloot het beste liftduo van Slovenië en omstreken het er nog eens op te wagen. Alicja en Berenger vertrokken samen met ons. Wie zou het eerst in Sežana geraken?Het zou niet gemakkelijk worden. De deelnemers kregen te maken met allerlei obstructies. Zo bleek het eenvoudiger te zijn om via het Italiaanse stadje Trieste naar Sežana te gaan. Voel je de spanning al stijgen? Berenger en Alicja hadden als eerste een auto. Maar niet getreurd, nog geen 10 minuten later was het onze beurt. Had ik al verteld over Trieste? Ja,alle geruchten die erover rondgingen waren niet gelogen. Het was een rustiek,gezellig stadje waar schoonheid en genieten centraal stond. Had ik maar niet zoveel gesprongen de avond ervoor. Dan zouden mn voeten niet zo een vreselijke pijn hebben gehad. Een strompelend ik en een opgewekte Aurelien verkenden het stadje. Na een tweetal uur hadden we lift naar Sežana. Als laatste kwamen we aan in het jeugdcentrum. Die avond kregen we een documentaire van Macedonië te zien die twee ex evs` ers hadden gemaakt tijdens hun project in Sežana. Een zeer aparte cultuur met heel wat tradities. Daarna werden stoelen en tafels aan de kant geschoven. De pingpongtafel werd tevoorschijn gehaald en het volume van de muziek ging de hoogte in. Sommige waagden zich aan een pingpongspel (met zeer veel variaties die mij vreemd waren), sommige waren aan het kaarten. Anderen verkozen liever de kickertafel en een klein groepje keek graag toe.

- Een zalige lentedag. Het weer en mijn humeur waren in een goede bui. De ideale tijd om eens
een experimenteel concertje mee te pikken. En op welke plek kan je dat beter doen dan Pekarna in Maribor. Dus sprong ik op de trein,figuurlijk,met een kaartje richting Maribor. Gelukkig was Maarten (Nederlander die zn evs in Maribor doet) zo vriendelijk geweest om mij een Nederlandse wegbeschrijving op te sturen dus na 20min was ik in Pekarna. Wat die avond volgde was iets heel apart. Ik ga de woorden goed achterwege houden. Laten we het gewoon bij apart of experimenteel houden. Maarten had dit concert georganiseerd dat `Noise Koncert´ heette. Wel, het deed zijn naam alle eer aan want wat we die avond te horen kregen was geluiden. Straatgeluiden,autogeluiden,piepgeluiden. Je kon het zo gek niet bedenken of het was er te horen. De artiesten die er optraden waren volledig bezeten door geluiden. Wel mooi om te zien vond ik. Als passiemens deelde ik hun passie voor geluiden niet maar wel de passie voor
passie. Vandaar dat ik het een toffe belevenis vond en me enorm goed heb geamuseerd met de
mariborgasten.

- Verjaardagsfeesje van David gehad, ne oldies goldies gast die voor de studentenclub van Celje,KŠOC, werkt. Goed gefeest maar wel niet de ideale dag voor het te doen. Een dinsdag en moest voor de verandering eens beginnen om 8u. O ya lele!

- Nog heel wat privelessen Nederlands gegeven aan Štefica. De veranderingen zijn steeds meer hoorbaar wat me pleziert.

- Gewerkt gewerkt gewerkt gewerkt. Ik steek mijn achterste gedeelte niet steeds de haag in hoor (dit is een uitdrukking die we gebruikten in de chiro als iemand het werk wou ontvluchten)
----------------------------------------------------------------------------
- Van 26 april tot en met 2 mei vond de allereerste youth exchange plaats in mcc. Het onderwerp was Listen To My Body. Voor de Engelse leken onder jullie. Dit onderwerp wil zeggen `Luister naar mijn lichaam ´.

Youth Exchange, de theorie ( (als je dit niet willen lezen,ga dan naar de volgende paragraaf)
Een youth exchange of jeugduitwisseling in het Ndl. is een initiatief dat wordt gesteund door de Europese Commissie (EVS valt hier trouwens ook onder) en jongeren in Europa de kans geeft om interculturele dialogen aan te gaan met elkaar over allerhande onderwerpen. Als je organisatie gekwalificeerd staat als gastorganisatie kan je zo een uitwisseling in je eigen dorp of stad laten plaatsvinden. Je dient een aanvraagformulier in bij het nationaal agentschap waarin je uitlegt wat voor uitwisseling je wil organiseren. De interculturele dialoog staat steeds centraal en als medium kan je muziek, theater, eten, dans, kunst of andere dingen gebruiken om jongeren samen te brengen.

Youth Exchange, het avontuur van het meisje dat van niets wist
Periode: zeven dagen, zes nachten.
Vier groepen: Hongarije, Tsjechië, Italië en Polen.
Een onderwerp: Luister naar mijn lichaam.
Obstakels: taal.
Het was een hete zaterdag in de stad die Celje heette. Terwijl de hitte zich over de daken verspreidde, wandelde een Belgisch meisje over de straten. Het station lag er verlaten bij. Er zaten enkele mensen in het stationscafe te genieten van een fris biertje. Een duif begon haar tocht over de sporen. Voorzichtig. En dan opeens een hoog geluid. Een fluit. Tchoeke tchoeke tchoeke tchoeke. Een trein in aantocht! Trager, traagst. Stilstand. Deuren, open u.
De ogen van het meisje schoten van links naar rechts. Screende iedere persoon. Zou het dat groepje zijn? In de verte zag ze vijf mensen lopen met een Pools vlagje in de handen. Dat kon geen toeval zijn. Met een glimlach op de mond verwelkomde ze de groep. Daarna nog 3 andere groepen. Het avontuur begon. Gedurende een week zou iedereen communiceren via zijn/haar lichaam. Eigentijdse dans, salsa,swing, straatoptredens. Het was een goed gevuld programma. En het Belgische meisje zag dat het goed was. Het was een vermoeiende week. Van veel heen en weer geloop. Met een superslechte organisatie. Met een groep van 20 mensen die voortdurend werden achtergelaten bij het meisje dat van niets wist. Haar was verteld dat ze zou helpen bij de uitwisseling. Groot was haar verbazing toen bleek dat de organisatie het steeds op een loopje zetten op kritieke momenten. Maar ze hield zich groot. Ze hield zich sterk. Ze vocht. Ze won. En niemand die het wist, die het zag. Voor zeven dagen voelde twintig mensen zich thuis in Celje. Hadden ze een supertijd. Dit was Listen To My Body.

Adres

Mensen die mij ooit leuke weetjes willen posten (want laten we toegeven, een brief heeft nog altijd iets uniek) kunnen dit doen op volgend adres:

Zavod CMLC
Lize Dijsselbloem
Mariborska Cesta 2
3000 Celje
Slovenia

Kleine ditjes en datjes

Wist je dat:

- Slovenen zeer hygiënische mensen zijn en het niet geapprecieerd wordt als je iemand een sigaret aanbiedt door zelf de sigaret uit het pakje te nemen

- Het een soort verplichtheid is om je schoenen uit te doen als je ergens op bezoek gaat. De inkomhal is dan ook altijd voorzien van een doos met pantoffels (of sloefen zoals wij dat noemen).

- Het woord `podpis´, uitgesproken als potpies het Sloveense woord is voor handtekening.

- Štruklji een van de typische Sloveense gerechten is (gekookt deeg met cottage kaas erin) en niet bepaald mijn favoriet is. Zeggen dat je hun specialiteit maar niets vindt kan sommige mensen nogal shockeren heb ik ontdekt.

- De legerbasis van Celje zich in het centrum van de stad bevindt zo is mij verteld. Als ik mijn ´gids´ moet geloven is het de enige stad in Europa die haar legerbasis in het centrum heeft liggen.

- Een filmticket hier amper 4,20 euro kost. Met een kortingskaart (die ik krijg als vrijwilliger,jeej) kost het je zelfs nog maar 2,20 euro. Naar de film gaan was nog nooit zo leuk.

- Heel veel Slovenen hier eerst aan hun sigaret likken alvorens ze op te roken.

- Slovenië amper 2 biermerken rijk is, Laško en Union.

- De 3 sterren die je op de Sloveense vlag kan terugvinden afkomstig zijn van de coolste stad Celje. Deze 3 sterren komen uit het wapen van de hertogen van Celje. Ze heersten bijna een eeuw lang over een groot deel van Slovenië en hadden veel macht en rijkdom.

- De berg op de Sloveense vlag verwijst naar Triglav, de hoogste berg van Slovenië met haar 3 troppen

- Als je hier een koffie besteld (die je kan krijgen vanaf €1) je altijd een glas water erbij geserveerd krijgt. Dit wordt gedaan omdat de cafeine blijkbaar slecht is voor je maag door haar sterke smaak en het water moet dat verzachten.

- Ik al enkele keren bijna ruzie heb gehad met Slovenen omdat ze dachten dat ik met hen aan het spotten was omdat ik enkele zinnen Sloveens kon zeggen en dan overschakel naar Engels. Blijkbaar is mijn uitspraak zo goed dat ze niet geloven dat ik geen ware Sloveense ben. Uhum, dit is niet om dikke nekkerig te klinken of zo, gewoon een gezonde portie fierheid.

- Er op dit moment geen weetjes meer zijn die in mijn hoofd oppoppen en ik het dus bij deze laten

Feeling Slovenia... van februari tot maart

Verdorie, wat gaat de tijd snel als ik mijn blog lees. Aangezien ik heel wat mensen op hun honger heb laten zitten door zo lang niets meer te posten ga ik het mezelf gemakkelijker maken. Ik ga niet langer ieder moment dat ik hier meemaak tot in de details uitleggen. Dat is te vermoeiend. Zodus, een kleine update van wat er na die arrival training allemaal is gebeurd want toen is mijn project echt begonnen.

Februari (ali februar v slovensko)
- Ballet gaan zien in de theaterzaal van Ljubljana. Het stuk dat werd opgevoerd was Romeo and Julia. Mijn eerste balletervaring...super meevaller.

- Mijn taalleraar, Peter language (dit is de naam die ik hem geef omdat er meerdere Peters
rondlopen hier ) ontmoet. Een homo in hart and nieren en mijn absolute ´girlfriend´ hier.

- Mijn eerste evs party in Slovensko Konjice gehad (een dorpje op 20min van Celje met de bus). ´s Avonds naar een optreden gaan zien van onze 2 muzikale evs vrienden Aurelien en Tom en een toffe jazzband. De volgende dag genoten van de zon in de tuin met live optreden van Tom en een groepje jazz muzikanten die in hetzelfde huis waren blijven overnachten (van deze ochtend is een kort filmpje gemaakt door evs´er Annette wat je hier kan zien). In het filmpje zie je Roula (mijn ex-flatgenote) verschijnen en ook ik kom erin voor (spannend he). De jongen met de gitaar is Tom.

Maart
- Een week later stond de tweede EVS avond al voor de deur, ditmaal in Laško. Op amper 10 minuten van Celje gelegen en over heel Slovenië gekend voor haar bier genaamd,hoe kan het ook anders, Laško pivo. Het was een gezellige bedoeling in het jeugdcentrum van Laško dat šmocl heet (wat staat voor Študentski, Mladinski in Otroški Center Laško= studenten,jongeren -en kinderencentrum). Er werd gelachen, gedanst, veel gedronken en gepraat tot in de vroege uurtjes. Zes stoere evs´ers sliepen die nacht zelfs helemaal niet (idd,ik dus niet)

- Mcc kreeg bezoek van 2 Grieken, Effi en Gregorius, die voor 7 dagen de werking van ons jeugdcentrum kwamen observeren. Het is onderdeel van het Youth in Action Program en heet Job Shadowing. Het woord zegt het zelf, het schaduwen van een job. Samen met mijn mentor Katja en Roula hebben we hun wat meer laten zien van het schone Slovenië. Een trip naar Ljubljana, Maribor en Štore (thuisbasis van de bekende schrijfster en wereldreizigster Alma Karlin die afkomstig was van Pečovnik wat in het dorpje Štore ligt). Deze 7 dagen werden succesvol afgesloten met een geslaagd smaakvol Grieks diner.

- Op 16 maart kregen we bezoek van de band Kultur Shock. Zo´n 200 fans daagden hiervoor op en zorgden voor een geslaagd concert. Een leuke avond en fijne babbels met de bandleden. Wat moet een mens meer hebben.

- Ontmoeting met Štefica. Een toffe madam die bezeten is door Nederland en kost wat kost Nederlands wil leren. Waarom? Ze werd verliefd op de kunstwerken van Johannes Vermeer. Geweldig toch,niet? Aan haar geef ik priveles. Het is niet altijd even gemakkelijk. Klanken als ´h´´g´en ´sch´ zijn enorm moeilijk om uit te spreken voor haar. Maar doe het heel graag en het is een hele uitdaging voor mij om leerkracht te spelen. Verrassend genoeg gaat het mij goed af.

- Mijn lieftallige ouders en Robrecht zijn me voor een weekendje komen bezoeken. Het hele Sloveense landschap kleurde wit en het zouden 3 koude dagen worden. Drie zalige dagen met lekker eten, leuke gesprekken, vele knuffels en een relaxerend dagje kuren in Laško.

- Peter language werd 30 lentes jong op 28 maart en vierde dat met een bescheiden maar aangenaam feesje in zijn studio.

Naast deze activiteiten
...Vulde ik mijn dagen met rondwandelen, denken, lezen, praten en luisteren
...Beleefde ik supermomenten en slechte momenten
...Bevond ik me soms op de grond van het lachen en soms ook door een te grote hoeveelheid aan alcohol in mijn lichaam
...Was ik gek en uitgelaten
...Moest ik huilen van geluk

Kortom, ik leef en beleef hier in Slovenië.

Arrival Training in Bohinjska Bistrica - deel 2

Torek
Tussen 8-9u konden we genieten van een sterk kopje koffie en een goed ontbijt. De meesten zaten er wat suf bij, aangezien het de avond ervoor 3u was geworden. Ook ik behoorde tot die groep mensen. Gelukkig zou het vandaag een superleuke dag worden. Niet te veel theoretische gesprekken over wat EVS nu precies is, geen culturele cake. Vandaag stond ontspanning op het programma. Na het ontbijt trok iedereen zijn warmste kleren aan. Na enorm lang beraad de avond ervoor waren we tot het besluit gekomen dat we eerst een uitstap naar Vogel (een skigebied in Bohinjska Bistrica) zouden maken. Dat we Vogel zouden bezoek was unaniem goedgekeurd. Maar hetgeen we in de namiddag zouden doen was iets moeilijker te beslissen. Een deel wilde naar het aquapaleis gaan, een ander deel wilde de streek en natuur verkennen en enkele mensen maakte het niet zoveel uit, als het maar in groep gebeurde (ik was voorstander van het laatste, groepsmens als ik ben).

Het eerste wat dus op het programma stond was de uitstap naar Vogel. Eerst een fikse wandeling van 15minuten. Heerlijk. Iedere stap die je nam ging gepaard met een krisperig geluid. Alsof je koekjes aan het eten bent. De lucht was zo zuiver daar. Alsof je de puurheid ervan rechtstreeks in je opnam en ter plekke een gezonder mens voelde. Aangekomen bij Vogel moesten we eerst de gondel nemen naar de bergtop. Het uitzicht was zo prachtig en je voelde je hele lichaam lachen. Dit lag waarschijnlijk ook aan het heen en weer wiegen van de gondel.

Uiteindelijk ging ik samen met Mariana, Alex, Taissia, Elisabeth, Alicija en Vedran naar het aquapaleis. Een deel ging nabij het aquapaleis schaatsen en een klein groepje trok zich terug in de wonderbaarlijke natuur. Het aquapaleis was zalig. Net wat ik nodig had. Er was een glijbaan die volledig donker was (en daardoor ook antislip waardoor ik niet echt vooruit ging). Maar het coolst van al was toch wel de klimmuur in het zwembad. Het was supermoeilijk maar je kon veel uitproberen want in het ergste geval viel je gewoon met een plons het water in. We hebben er wel een kleine prijs voor moeten betalen: armspierpijn. Helemaal voldaan en relaxed van het namiddagje zwemmen haastten we ons naar de bushalte om nog net op tijd onze bus te halen. Terug aangekomen in ons knusse stekje, had de kokkin al een heerlijke Sloveense maaltijd tevoorschijn getoverd. Iedereen had reuzehonger na zo een actieve dag. Er werd dus weinig gezegd en veel gegeten. En God zag dat het goed was...

Die avond werden er verschillende kliekjes gevormd. De een begon een kaartspel. De ander startte een babbel. De rode draad,zoals ook in de voorgaande dagen, was ongetwijfeld l´homme musical, Tom. Voortdurend aan het tokkelen op zijn gitaar en af en toe wat aan het meezingen. Ik begon de avond met praten (tuurlijk, zo kent iedereen me natuurlijk het best). Eerst had ik een lang gesprek met Maarten, een energieke Nederlander over de verschillen tussen Nederland en België. Toen vervoegden Alex en Mariana zich bij het gesprek omdat ze onze taal zo grappig vonden en wilden weten waarover we bezig waren. Vervolgens probeerden Maarten en ik hen uit te leggen dat Belgen en Nederlanders soms andere betekenissen hebben voor bepaalde woorden. In dit geval ging het vooral over de seksueel getinte woorden (nee,ik ga hier niet verder over uitwijden). Het was een grappig gesprek. De avond eindigde met het kaartspel dat sommigen al de hele avond aan het spelen waren. Ik denk dat het bij ons bluf noemt maar ben niet zeker. Iedereen krijgt een bepaald aantal kaarten. Je moet gewoon iets afgooien bvb. 2 zessen. Als je denkt dat iemand bluft draai je zijn kaarten om en als je gelijk hebt moet hij zijn kaarten en in het slechtste geval,de kaarten die er nog lagen van de vorige, terugnemen. Wij noemen het spel nu anders namelijk "I don´t trust you " op zijn Spaans. Andres zei dit voortdurend tijdens het spel met zijn Spaans accent waardoor het zeer grappig klonk. Het kaartspel was zo tof dat we tot 4u hebben doorgespeeld. En we gaan nog niet naar huis...

Sreda

De volgende ochtend was het weer vroeg dag. Amper 4 uurtjes geslapen. Maar niet getreurd want dan is er koffie! Terwijl de voorlaatste dag stilaan van start ging besefte ik ten volle hoe geweldig de voorbije 2 weken al zijn geweest voor mij. Hoe ik me enorm voel leven, voel bruisen diep vanbinnen. Ik weet dat het normaal is maar het is zo een zalig gevoel. Een gevoel dat je eeuwig met je zou willen meedragen. De rest van de dag kregen we nog wat meer informatie over wat EVS precies inhield. Dat het belangrijk is te weten dat onze EVS ervaring ook goed is om in je cv te vermelden. Op de website van evs kan je ook een formulier vinden waarin je alle vaardigheden die je hebt uitgeoefend tijdens je buitenlands avontuur kan opsommen. De Maribordudes (aka Alex, Maarten en Andres) moesten in de namiddag al vertrekken omdat ze een concert hadden in Pekarna (een supercoole plek waar vele concerten doorgaan, een beetje zoals Metalkova in Ljubljana maar dan iets meer underground style).

Die avond merkten we heel hard dat er 3 mensen minder waren. De 3 gasten waren dan ook iedere avond als allerlaatsten van de partij. De laatste avond werd alsnog supergeweldig. Eerst speelden we 2 uur lang pictionary wat heel wat hilarische momenten opleverde. Daarna gingen een deel slapen en bleven er nog een tiental mensen over. Toen kwam Berenger met een heel apart spel op de proppen, genaamd ´psychose´. Een iemand, de psycholoog (die het spel niet kent) moest naar buiten gaan. Vervolgens sprak de rest van de groep met elkaar af dat ze een ziekte zouden hebben namelijk dat iedereen de persoon rechts van zich zou worden vanaf dat moment. Iedere keer als de pschycholoog een vraag stelde (je kan al raden dat het vooral veel seksvragen waren) moest je antwoorden alsof je de persoon rechts van je was. Indien de persoon links van je iets zei over jou wat niet waar was moest je keihard ´pscyhose´ roepen en veranderen van plaats. Een superstof spel. Ben heel wat te weten gekomen over mensen en spijtig genoeg mensen ook over mij omdat er op een of andere manier altijd veel intieme vragen werden gesteld aan de persoon links van mij. Nadat iedereen zijn leven open had gesteld aan elkaar gingen de meesten slapen en schoten enkel Anna,Mariana, Tiphaine en ik over. We hebben nog een uur over ditjes en datjes gepraat en toen was het alweer 3u. Tijd om de beddebak in te kruipen. Eerst nog de tandjes poetsen (wat iedereen in onze groep trouwens iedere avond en ochtend deed, ja, ook de mannen). Anna en ik sliepen samen en Mariana en Tiphaine. Toen we nog snel ´lahko noč´ gingen zeggen tegen M & T zijn we op een of andere manier toch in hun kamer blijven plakken. Toen merkte iemand van ons op dat de maan steeds kleiner en kleiner werd. Een zonsverduistering! Tiphaine heeft deze uitzonderlijke gebeurtenis gefilmd en de commentaar van ons vieren, allen uit het raam starend, was supergrappig. Om maar enkele citaten te noemen die die avond vielen, zonder hierbij namen te vermelden : ˝Wauw,it is soooo big˝, ˝Fuck, it´s so cold ˝, ˝Oooh, he is really big!˝, ˝My nipples can cut glass at this moment˝. Het was ondertussen al 4u30 en we hadden nog steeds veel energie. Mijn maag begon weer zin te krijgen in lekkere dingen dus kwam ik met het idee op de proppen om de keuken binnnen te dringen op zoek naar wat lekkers. Natuurlijk kon ik de andere 3 meiden overhalen en giechelend liepen we de trappen af, richting keuken. Ik voelde me weer 16. Eerst moest de pizza eraan geloven die nog overschoot van de avondmaaltijd. De vegetarische pizza was al op maar de goesting was zo groot dat Mariana en ik gewoon het vlees er vanaf hebben geschraapt. In tijden van nood weet een mens de waarden van alles te apprecieren,nietwaar. Uiteindelijk was het 5u30 toen we ons onder de lakens bevonden.

Četrtek
Het was nooit eerder zo zalig om mijn klok te horen na amper 2,5u slaap (do u feel the irony people?). Die dag stond er niet meer veel op het programma, gelukkig maar. We moesten ons project voorstellen dat we de dag ervoor hadden gemaakt. Oh ja, dat had ik nog niet vermeld. Woensdagnamiddag vroegen Henk en Maya (onze trainers) aan ons wie van zichzelf vond dat hij goed was in het organizeren van projecten. De personen die hun hand hierbij opstaken waren Alicija,Tom,Aurelien, Taissia en mezelf. Wij vormden een groep en moesten een project in elkaar knutselen wat effectief uitgevoerd zou moeten worden. De rest kreeg informatie over hoe je best een project opstelt en zij moesten vervolgens een fictief project op poten zetten. Blijkbaar zijn er in de andere groep heel wat discussies en meningsverschillen ontstaan. In onze groep verliep het heel vlot. Iedereen gaf elkaar de kans om ideeën te geven en meningen te uiten. Het project dat we opstelde zag er heel overzichtelijk uit omdat iedereen een gerichte functie had in onze groep en we het als een team hebben gemaakt. Ok, hierbij de uitleg over het project. Om terug door te gaan over de laatste dag. We hadden de eer om iemand van National Agency te ontvangen wat maar om de zoveel jaar gebeurd dus alle vragen, opmerkingen e.d konden we allemaal op haar afvuren. Wat natuurlijk ook gretig werd gedaan. Daarna volgde het laatste avondmaal en toen was het tijd om Adijo te zeggen. Lep pozdravje! Toen de bus ons van Bohinj naar Ljubljana vervoerde beslisten we met een 7tal evs´ers om nog niet meteen naar huis te gaan en nog wat rond te hangen in Ljubljana. Zo gezegd, zo gedaan. Het werd een gezellige avond met een lekker diner in Tom` s appartement. Pasta met verse groentjes gevolgd door verse pannekoeken met nutella! Ik kon spijtig genoeg niet de nacht in Ljubljana doorbrengen omdat ik de volgende morgen een postpakket van mijn ouders zou ontvangen en dus in Celje moest zijn. Samen met Tiphaine (die haar evs project in Laško doet) nam ik de trein huiswaarts. Bij thuiskomst was ik zo enthousiast dat ik niet wist waar beginnen toen Roula me vroeg het was geweest. Slapen deed ik. Uren lang. Wauw,wat een fantastische week!

Arrival Training in Bohinjska Bistrica 17-02/21-02 * deel 1*

Nedelja
Op zondag 17 februari begon de arrival training in Bohinj. Om 12u moest iedereen in Bohinj zijn. Daarvoor moest ik dus om 7u de trein in Celje nemen. Maar, alles verliep niet echt volgens planning. Zaterdagavond was er namelijk een concert in mcc waar ik foto´s moest trekken. Het was mijn allereerste concert en ik was me echt super aan het amuseren. Iets te super. Om 1u was het concert gedaan en toen had ik de wijze beslissing moeten nemen om naar huis te gaan want ik had die dag geen tijd gehad om iets te eten en had op nuchtere maag al iets te veel alcohol in me opgenomen. Je hoort het goed. Ik HAD naar huis moeten gaan. Peter stelde voor om nog iets te gaan drinken in Klub Lokal, de lokale (en zowat de enige) dansclub hier in Celje. Ok, een drankje, dacht ik bij mezelf. Ik was nog niet moe dus waarom niet. Een Laško pivo. Een tweede. Een tequila sunrise (ik had het nog nooit geproefd, het was met appelsien en iets kaneelachtig). Mmm,wat lekker. Nee, ik heb genoeg. Ok, nog maar een. Enz...

Zoals ik al aanhaalde ging ik na het concert dus niet naar huis zoals ik had moeten doen. Het ene drankje dat ik die avond normaal zou benuttigen liep uit in verscheidene alcoholische dranken. Gevolg: Ik werd ´s morgens te laat wakker met een kater om u tegen te zeggen. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik me nog nooit zo ziek heb gevoeld. Gelukkig had ik het nummer van de trainer van de arrival training omdat hij een Belg was en Roula me zijn nummer had gegeven. Dat geluk had. Heb hem dus gebeld om te zeggen dat ik me niet zo goed voelde (vond het niet verstandig om meteen mijn katerverhaal te vermelden en het feit dat ik pas rond 6u thuis was etc.) en iets later ging zijn. ˝Geen probleem˝ was het antwoord. De uren die daarop volgden bestonden respectievelijk uit toestanden van misselijkheid, te warm, te koud, hoofdpijn, misselijkheid, te warm,... Ik denk dat iedereen me wel kan volgen.

Ipv 12u ´s middags arriveerde ik, na een treinrit van 1,5u en een busrit van 2,5u, om 21u in Bohinjska Bistrica, nog steeds in dezelfde nisselijke toestand verkerend. Henk was me buiten al aan het opwachten. Met een trekkersrugzak op mijn rug nam hij me mee naar ´Godzna Šola´, het nationale trainingcentrum voor scouts waar ik 5 dagen zou verblijven.
Ongemakkelijk. Misselijk. Met een gezicht dat geleek op dat van een lijk. Zo kwam ik de kamer binnen. Met een brede glimlach staarde ik naar allemaal onbekende gezichten. Of toch niet allemaal onbekenden. Berenger en Tiphaine lachte me toe. Berenger stelde me meteen voor aan Maarten, een vrolijk Nederlander. Na hem ontmoette ik Aurelien, die ook een Belg bleek te zijn al sprak hij Frans daar hij nabij Charleroi woont. Het ijs was gebroken. Naarmate de avond evolueerde begon ik me beter te voelen en begon ik iedereen te leren kennen. Alleen de alcohol zweerde ik die avond volledig af.

Ponedeljek
De voormiddag was gevuld met informatie over wat EVS nu precies was. Henk vertelde ons dat ieder voor zich moest bepalen wat zijn culturele cake inhield (met verschillende niveaus, een beetje zoals de pyramide van Maslow). Daarna volgde een traditionele Sloveense maaltijd. Na de lunch vergezelde ik Nina, Alicija en Tiphaine bij een wandeling in het prachtige National Park van Triglav. Voor foto´s van dit natuurwonder, ik heb er geen andere verwoording voor, moet je maar eens een kijkje gaan nemen op mijn fotosite.
De namiddag bestond uit nog meer verplichte informatie over allerhande onderwerpen die te maken had met evs. ´s Avonds hadden we een culturele avond waarin iedereen wat meer uitleg kon geven over zijn of haar eigen land. Die avond ontdekte ik heel wat weetjes over Portugal, Zweden, Spanje en Noorwegen. Na de culturele avond speelden we een spel geleid door Tiphaine en Berenger. Doel was om je team een naam of plaats te laten raden zonder gebruik te maken van sommige woorden die op een papiertje stonden. Een heel tof spel waar ik ook video opnames van heb gemaakt. Zal zien of ik ze ergens online kan zetten.

Deel 2 krijgen jullie volgende keer. Ben even leeggeschreven.

Mijn eerste week in Celjski Mladinski Center

Na een voldaan weekend in Zagreb kwam ik maandagmorgen volledig opgeladen aan in het Celjski Mladinski Center oftewel MCC. Ik had er zin in! Tadej deelde mij mee dat ik in mijn eerste week nog niet veel specifieke taken zou hebben omdat ze me eerst wat wilden laten wennen aan de omgeving en de werknemers en zo. Dat deed ik dan ook door kennis te maken met alle werknemers en vrijwilligers van MCC.

Op het centraal bureau vond ik de eerste 2 werknemers, Ivana en Špela. Ivana is verantwoordelijk voor de administratie en organiseert workshops voor kinderen. Ze is iemand die nogal strikt kan overkomen. Als je wat met haar hebt gepraat merk je dat ze helemaal niet zo strikt is en eigenlijk wel een vriendelijke meid is. Schuin tegenover Ivana zat Špela. Ze heeft dezelfde opleiding als mij gestudeerd en houdt zich in het MCC bezig met de public relations. Špela heeft me de voorbije dagen al heel wat geholpen met de uitspraak van Sloveense woorden. Soms val ik haar wel 50 keer per dag lastig met vragen over uitspraken. Ze vindt het super dat ik zo enthousiast ben om de taal te leren en dus helpt ze me graag.

In het andere bureau, dat zich aan het einde van de gang bevindt, werken Tadej en Katja. Zij zijn zowat de belangrijkste personen voor mij. Tadej omdat hij zowat een vaderrol uitvoert tegenover mij en mij wat in toom houdt (wat af en toe wel nodig is). Ik kan goed met hem praten. Hij is echt een superlieve man die enorm veel tijd en energie steekt in het centrum. Hij is voortdurend in de weer met duizend en een dingen en vindt toch iedere dag de tijd om te vragen hoe het met me gaat. Dan heb je nog Katja, mijn mentor. Al vanaf het eerste moment klikte het goed tussen ons. We merkten al snel dat we heel wat raakvlakken hadden...Beiden vegetariër, beiden een beetje gek. Grappig feit: haar lief heet Domino, inderdaad, zoals mijn allerliefste kater.

Wie hebben we dan nog? Primož (wiens naam me doet denken aan Primus, het bier. Heb hem al gezegd dat ik hem een Primus cadeau ga doen) is de manager of baas van het MCC. Ik heb hem nog niet veel ontmoet maar als we elkaar zien is hij altijd vriendelijk en vraagt hij altijd hoe het met me gaat. Hij heeft me het toekomstig appartement getoond dat zich boven het MCC bevindt. Als alles verloopt volgens plan, zou het binnen een maand woonklaar moeten zijn maar ik hoop er niet te hard op. Dan heb je ook nog Tylen. Een ietwat rare kerel die slechts enkele woorden Engels spreekt en verstaat. Met hem communiceer ik vooral dmv gebaren en eigenlijk gaat dat vrij vlot. We verstaan elkaar.

Een weekend in Zagreb.

Dag 1
Op vrijdagochtend werd ik op een veel te vroeg uur (7u) gewekt door mijn gsmwekker. Als twee slaapkoppen genoten Roula en ik van ons tasje koffie. Gelukkig is zij ook een koffieverslaafde dus dat zit wel goed. Om 8u vertrok onze trein naar Zidani Most. Daar moesten we een uur wachten vooraleer onze trein richting Zagreb aankwam. In de trein richting Zagreb stelde Roula me voor aan Anna (Duits) en Berenger (Frans) , twee evs vrijwilligers die in een jeugdcentrum werken in Nova Gorica (een klein stadje dat gelegen is aan de Italiaanse grens en zelfs voor een gedeelte in Italië ligt).

Na een tweetal uur (inclusief een paspoortcontrole die helemaal niet streng verliep) arriveerde we in Zagreb. Vanaf mijn eerste stap op Kroatische grond hield ik al van deze stad. Imposante gebouwen doordrongen mijn ogen. Het duurde niet lang of we stonden allevier met onze camera in de hand en onze wijsvinger op de knop. Klik klik klik. De stad was bezaaid met mensen en toch waande ik me even alleen op de wereld als ik met mijn oog door de camera keek. Als een klein kind dat door het sleutelgat kijkt de ochtend na de komst van Sinterklaas. Zalig gevoel! Ok, ik dwaal af. We begaven ons naar het centrum van Zagreb en op het Jelacic plein aten we onze lunch op. Roula had vooraf opzoekwerk gedaan naar goede hostels. Eentje ervan lag op slechts een minuutje wandelen van het centrum dus leek het ons verstandig om daar eerst een kijkje te gaan nemen. Hostel Nocturno was een aardige plek voor trekkers om te overnachten. De prijs viel goed mee en was slechts 1 euro duurder dan andere hostels die veel verder van het centrum gelegen. Per nacht vroegen ze 130 Kuna oftewel 18 €. We fristen ons wat op, dropten onze rugzakken en onze exploratietocht doorheen Zagreb kon beginnen. Eerst een kijkje nemen op de groente -en fruitmarkt (Dolac in het Kroatisch). Hier kunnen mensen iedere dag tussen 8 -18u vers fruit, verse groenten en zelfgemaakte kazen kopen. In de verte zag ik de kathedraal boven de gebouwen uitsteken. Dat was onze volgende stop. Buiten en binnen lieten we onze camera´s het voornaamste werk doen. Eigenlijk wel grappig. Ik ben geen supergelovig persoon en je zal me zelden aantreffen in een Belgische kerk maar steeds als ik in een ander land ben en een kerk zie heb ik een soort drang om veel foto´s te nemen van kerken en kathedralen. Heb ontdekt dat er veel mensen zijn die dit rare trekje ook hebben.

Als ware toeristen plunderden we daarna iedere Engelse brochure die het informatiecentrum te bieden had. Een van de brochures had een kaart met daarop twee routes die je kon maken zodat je alle bezienswaardigheden van de bovenstad en de benedenstad kon zien. Het was een stevige route waar we toch enkele uurtjes over deden want sightseeing doe je altijd slenterend. Toen de avond viel ontdekte ik een gezellig jazzcafe waar die avond een band zou optreden met funk/soul muziek. Daar hebben we de avond dan ook doorgebracht. Een gezellige afsluiter van onze eerste dag in Zagreb.

Dag 2
Om 10u, na een lekker kopje kava z mleko (is Sloveens voor koffie met melk) vertrokken we richting het Maksimir Park voor een bezoekje aan de zoo van Zagreb. Het Maksimir park was veruit een van de mooiste en grootste parken die ik al ooit in mijn korte leven heb gezien. Je kan er uitwaaien op een bankje, een wandeling maken of gewoon rondstaren. Dat laatste deed ik vooral. Er hing zo´n rust over het park. Alsof je enkel werd toegelaten in het park als je alle stress en zorgen achterliet. In het park lag de zoo van Zagreb. Voor een luttele 3€ (20 Kuna) mochten we de dierentuin betreden. Je houdt het niet voor mogelijk wat een uitgebreide dierensoorten ze hadden. Op mijn fotosite zal je merken dat er dieren tussenstaan die ik nog nooit had gezien (en nee,dan heb ik het niet over de papegaai of zo). Mijn favoriet blijft Snorrie. Dit is niet zijn naam maar vond het wel een toepasselijke naam. Wat op het eerste zicht een kleine zoo leek, bleek toch niet zo te zijn. Er bleven maar wegen bijkomen. Na een goede 3 uur daar te zijn geweest, en zo goed als alles gezien te hebben, besloten onze magen dat het tijd was vom te eten. Vandaag gingen we voor het meest typisch Kroatische eten dat je maar kan vinden, inderdaad, Mc Donalds! Voldaan trokken we daarna naar het Tresjna Multicipal Theatre voor de Kroatische musical "Ljepotica i zvijer". Wie of wat is dat denken jullie nu. Wel het is de Kroatische vertaling voor ´Belle en het Beest´. Een 140minuten durend spektakel dat mij nog lang zal bijblijven en wat ik iedereen kan aanraden om eens te doen. Een musical in een taal die je van haar nog pluim verstaat heeft wel iets apart, voor mij althans. Daarna uitgeput onder de wol gekropen.

Dag 3
De trein richting Celje vertrok om 13u. We hadden dus nog een tweetal uur tijd om nog een klein stukje Zagreb te ontdekken. Onze keuze viel op het ´Museum of Arts and Craft´. Er was een expositie van alle tijden (Middeleeuwen, Klassieke Oudheid, Oudheid, ...). De meeste werken waren nogal bombastisch en meer kitsch dan kunst in mijn ogen. Maar bij de kunstwerken van Vatroslav Kuniš bleef ik toch lange tijd staan. De meesten zullen er gewoon wat lijnen en strepen in hebben gezien maar ik zag er emoties in. En zo eindigde het Zagrebs avontuur voor ons allevier. Moe maar voldaan, een clichezin die na dit weekend zeker van toepassing was.

Volgende keer zal ik het hebben over mijn eerste werkweek in het Celjski Mladinski Center (blijkbaar is de naam veranderd en is het dus niet meer, zoals ik voordien schreef, Mladinski Center Celje. Voor het simpel te houden ga ik wel de afkorting MCC blijven gebruiken).
Dit was Lisha (want zo spreken ze mijn naam hier uit en schrijven ze het ook) vanuit Celje, Slovenia. Terug over naar de studio!

Afscheid + Celje, een eerste impressie

Voor ik wat vertel over Celje wil ik nog even iedereen bedanken die aanwezig was op mijn afscheidsdrink in de distel. Ik heb me enorm geamuseerd en ben nog steeds overdonderd door de talloze cadeau´s die ik van zovelen heb ontvangen. Heb genoten van de sfeer die er hing en de gesprekken met iedereen (al waren ze over het algemeen van korte duur). Hvala!
Door mijn allerliefste metekindje heb ik ook een uniek afscheid gekend want hij heeft mij een geweldig buikgriepvries gegeven. Hierdoor heb ik mijn laatste dag voor het grootste gedeelte doorgebracht op toilet en in de zetel, waarvoor dank Jacob.
Nog een laatste dank u aan mijn ouders,broers,schoonzussen(ja,wonder,ik durf het es uit te spreken) en Robrecht natuurlijk voor het gezellige etentje en het gezelschap in de luchthaven.
En nu ga ik stoppen met dankbetuigingen want het lijkt hier een stereotype speech te worden na het winnen van een oscar.

Celje, eerste impressie
Tadej(programma coördinator Celje Youth Center) en Roula (griekse vrijwilligster en roommate) kwamen me afhalen in Ljubljana en na een rit van +/- 1u kwamen we aan in Celje. Het was al donker dus er viel weinig te zien op dat moment. Tadej bracht ons naar het appartement. De eerste indruk van het appartement was goed. Gezellige kleuren en knus ingericht. Het was wel even schrikken toen ik ontdekte dat mijn slaapkamer zich in de keuken bevond. Van een echte slaapkamer kan ik dus nog niet echt spreken aangezien er gewoon een bed staat. Moet wel gezegd worden...het is een zeer goed en comfortabel bed. Tadej gaf me meteen een welkomstcadeautje van het centrum, een beer en 5 soorten chocoladetabletten. Bij de beer moest ik mijn lach wat inhouden want er stond I love you op. Valentijn vieren ze blijkbaar ook in Slovenië. Joepie! Ook Roula had gezorgd voor iets kleins. Een doosje met daarin een bord,kom en tas. Superlief van hen. Ik had op mijn beurt truffels from Brussels en pralines bij. Wederom heb ik ontdekt dat je met Belgische chocolade altijd succes hebt.
De dag erna moesten we om 9u in het jeugdcentrum zijn. Om 8u uit de veren. Gedoucht in iets wat ik noch een bad noch een douche kan noemen(zal er wel es ne foto van trekken). Toen richting jeugdcentrum. Onderweg al wat sightseeing gedaan. Celje is een kleine stad en toch al de derde grootste stad in Slovenië met amper 30000 inwoners (dat is zelfs nog iets minder als ons dorp). Prachtig is wel dat je uitkijkt op heuvels en mooie gebouwen. Het mladinski center celje (mcc)is niet zo heel groot maar ze hebben wel een zaaltje waar optredens en fuifjes worden georganiseerd. Wel cool! Tadej stelde me voor aan mijn mentor,Katja,een enorm toffe madam van 30 jaar die na 10 in Ljubljana te hebben gestudeerd, nu komt werken in het mcc. Samen met haar,Roula en Tadej ben ik mijn papieren voor Slovenië in orde gaan brengen, sleutels gaan laten bijmaken en mij gaan inschrijven bij de bib. Daarna ben ik iets gaan eten met Roula. De prijzen op restaurant zijn enorm laag in vgl met België. In het Italiaanse restaurant waar wij zijn gaan eten kostte de gemiddelde pasta 5euro. Daarna inkopen gaan doen voor onze weekendtrip naar Zagreb. Dat is zowat hetgeen wat tot nu toe is gebeurd. Wil nog zoveel meer vertellen maar besef dat ik nu al veel te veel heb neergepend als sommige hadden gewild. Maar ik geef de schuld aan Celje en de lieve mensen hier, die mij teveel stof geven om over te schrijven. Morgenvroeg vertrek ik samen met Roula en nog 2 andere vrijwilligers naar Zagreb tot zondag.

Adijo!