Tussen 8-9u konden we genieten van een sterk kopje koffie en een goed ontbijt. De meesten zaten er wat suf bij, aangezien het de avond ervoor 3u was geworden. Ook ik behoorde tot die groep mensen. Gelukkig zou het vandaag een superleuke dag worden. Niet te veel theoretische gesprekken over wat EVS nu precies is, geen culturele cake. Vandaag stond ontspanning op het programma. Na het ontbijt trok iedereen zijn warmste kleren aan. Na enorm lang beraad de avond ervoor waren we tot het besluit gekomen dat we eerst een uitstap naar Vogel (een skigebied in Bohinjska Bistrica) zouden maken. Dat we Vogel zouden bezoek was unaniem goedgekeurd. Maar hetgeen we in de namiddag zouden doen was iets moeilijker te beslissen. Een deel wilde naar het aquapaleis gaan, een ander deel wilde de streek en natuur verkennen en enkele mensen maakte het niet zoveel uit, als het maar in groep gebeurde (ik was voorstander van het laatste, groepsmens als ik ben).
Het eerste wat dus op het programma stond was de uitstap naar Vogel. Eerst een fikse wandeling van 15minuten. Heerlijk. Iedere stap die je nam ging gepaard met een krisperig geluid. Alsof je koekjes aan het eten bent. De lucht was zo zuiver daar. Alsof je de puurheid ervan rechtstreeks in je opnam en ter plekke een gezonder mens voelde. Aangekomen bij Vogel moesten we eerst de gondel nemen naar de bergtop. Het uitzicht was zo prachtig en je voelde je hele lichaam lachen. Dit lag waarschijnlijk ook aan het heen en weer wiegen van de gondel.
Uiteindelijk ging ik samen met Mariana, Alex, Taissia, Elisabeth, Alicija en Vedran naar het aquapaleis. Een deel ging nabij het aquapaleis schaatsen en een klein groepje trok zich terug in de wonderbaarlijke natuur. Het aquapaleis was zalig. Net wat ik nodig had. Er was een glijbaan die volledig donker was (en daardoor ook antislip waardoor ik niet echt vooruit ging). Maar het coolst van al was toch wel de klimmuur in het zwembad. Het was supermoeilijk maar je kon veel uitproberen want in het ergste geval viel je gewoon met een plons het water in. We hebben er wel een kleine prijs voor moeten betalen: armspierpijn. Helemaal voldaan en relaxed van het namiddagje zwemmen haastten we ons naar de bushalte om nog net op tijd onze bus te halen. Terug aangekomen in ons knusse stekje, had de kokkin al een heerlijke Sloveense maaltijd tevoorschijn getoverd. Iedereen had reuzehonger na zo een actieve dag. Er werd dus weinig gezegd en veel gegeten. En God zag dat het goed was...
Die avond werden er verschillende kliekjes gevormd. De een begon een kaartspel. De ander startte een babbel. De rode draad,zoals ook in de voorgaande dagen, was ongetwijfeld l´homme musical, Tom. Voortdurend aan het tokkelen op zijn gitaar en af en toe wat aan het meezingen. Ik begon de avond met praten (tuurlijk, zo kent iedereen me natuurlijk het best). Eerst had ik een lang gesprek met Maarten, een energieke Nederlander over de verschillen tussen Nederland en België. Toen vervoegden Alex en Mariana zich bij het gesprek omdat ze onze taal zo grappig vonden en wilden weten waarover we bezig waren. Vervolgens probeerden Maarten en ik hen uit te leggen dat Belgen en Nederlanders soms andere betekenissen hebben voor bepaalde woorden. In dit geval ging het vooral over de seksueel getinte woorden (nee,ik ga hier niet verder over uitwijden). Het was een grappig gesprek. De avond eindigde met het kaartspel dat sommigen al de hele avond aan het spelen waren. Ik denk dat het bij ons bluf noemt maar ben niet zeker. Iedereen krijgt een bepaald aantal kaarten. Je moet gewoon iets afgooien bvb. 2 zessen. Als je denkt dat iemand bluft draai je zijn kaarten om en als je gelijk hebt moet hij zijn kaarten en in het slechtste geval,de kaarten die er nog lagen van de vorige, terugnemen. Wij noemen het spel nu anders namelijk "I don´t trust you " op zijn Spaans. Andres zei dit voortdurend tijdens het spel met zijn Spaans accent waardoor het zeer grappig klonk. Het kaartspel was zo tof dat we tot 4u hebben doorgespeeld. En we gaan nog niet naar huis...
Sreda
De volgende ochtend was het weer vroeg dag. Amper 4 uurtjes geslapen. Maar niet getreurd want dan is er koffie! Terwijl de voorlaatste dag stilaan van start ging besefte ik ten volle hoe geweldig de voorbije 2 weken al zijn geweest voor mij. Hoe ik me enorm voel leven, voel bruisen diep vanbinnen. Ik weet dat het normaal is maar het is zo een zalig gevoel. Een gevoel dat je eeuwig met je zou willen meedragen. De rest van de dag kregen we nog wat meer informatie over wat EVS precies inhield. Dat het belangrijk is te weten dat onze EVS ervaring ook goed is om in je cv te vermelden. Op de website van evs kan je ook een formulier vinden waarin je alle vaardigheden die je hebt uitgeoefend tijdens je buitenlands avontuur kan opsommen. De Maribordudes (aka Alex, Maarten en Andres) moesten in de namiddag al vertrekken omdat ze een concert hadden in Pekarna (een supercoole plek waar vele concerten doorgaan, een beetje zoals Metalkova in Ljubljana maar dan iets meer underground style).
Die avond merkten we heel hard dat er 3 mensen minder waren. De 3 gasten waren dan ook iedere avond als allerlaatsten van de partij. De laatste avond werd alsnog supergeweldig. Eerst speelden we 2 uur lang pictionary wat heel wat hilarische momenten opleverde. Daarna gingen een deel slapen en bleven er nog een tiental mensen over. Toen kwam Berenger met een heel apart spel op de proppen, genaamd ´psychose´. Een iemand, de psycholoog (die het spel niet kent) moest naar buiten gaan. Vervolgens sprak de rest van de groep met elkaar af dat ze een ziekte zouden hebben namelijk dat iedereen de persoon rechts van zich zou worden vanaf dat moment. Iedere keer als de pschycholoog een vraag stelde (je kan al raden dat het vooral veel seksvragen waren) moest je antwoorden alsof je de persoon rechts van je was. Indien de persoon links van je iets zei over jou wat niet waar was moest je keihard ´pscyhose´ roepen en veranderen van plaats. Een superstof spel. Ben heel wat te weten gekomen over mensen en spijtig genoeg mensen ook over mij omdat er op een of andere manier altijd veel intieme vragen werden gesteld aan de persoon links van mij. Nadat iedereen zijn leven open had gesteld aan elkaar gingen de meesten slapen en schoten enkel Anna,Mariana, Tiphaine en ik over. We hebben nog een uur over ditjes en datjes gepraat en toen was het alweer 3u. Tijd om de beddebak in te kruipen. Eerst nog de tandjes poetsen (wat iedereen in onze groep trouwens iedere avond en ochtend deed, ja, ook de mannen). Anna en ik sliepen samen en Mariana en Tiphaine. Toen we nog snel ´lahko noč´ gingen zeggen tegen M & T zijn we op een of andere manier toch in hun kamer blijven plakken. Toen merkte iemand van ons op dat de maan steeds kleiner en kleiner werd. Een zonsverduistering! Tiphaine heeft deze uitzonderlijke gebeurtenis gefilmd en de commentaar van ons vieren, allen uit het raam starend, was supergrappig. Om maar enkele citaten te noemen die die avond vielen, zonder hierbij namen te vermelden : ˝Wauw,it is soooo big˝, ˝Fuck, it´s so cold ˝, ˝Oooh, he is really big!˝, ˝My nipples can cut glass at this moment˝. Het was ondertussen al 4u30 en we hadden nog steeds veel energie. Mijn maag begon weer zin te krijgen in lekkere dingen dus kwam ik met het idee op de proppen om de keuken binnnen te dringen op zoek naar wat lekkers. Natuurlijk kon ik de andere 3 meiden overhalen en giechelend liepen we de trappen af, richting keuken. Ik voelde me weer 16. Eerst moest de pizza eraan geloven die nog overschoot van de avondmaaltijd. De vegetarische pizza was al op maar de goesting was zo groot dat Mariana en ik gewoon het vlees er vanaf hebben geschraapt. In tijden van nood weet een mens de waarden van alles te apprecieren,nietwaar. Uiteindelijk was het 5u30 toen we ons onder de lakens bevonden.
Četrtek
Het was nooit eerder zo zalig om mijn klok te horen na amper 2,5u slaap (do u feel the irony people?). Die dag stond er niet meer veel op het programma, gelukkig maar. We moesten ons project voorstellen dat we de dag ervoor hadden gemaakt. Oh ja, dat had ik nog niet vermeld. Woensdagnamiddag vroegen Henk en Maya (onze trainers) aan ons wie van zichzelf vond dat hij goed was in het organizeren van projecten. De personen die hun hand hierbij opstaken waren Alicija,Tom,Aurelien, Taissia en mezelf. Wij vormden een groep en moesten een project in elkaar knutselen wat effectief uitgevoerd zou moeten worden. De rest kreeg informatie over hoe je best een project opstelt en zij moesten vervolgens een fictief project op poten zetten. Blijkbaar zijn er in de andere groep heel wat discussies en meningsverschillen ontstaan. In onze groep verliep het heel vlot. Iedereen gaf elkaar de kans om ideeën te geven en meningen te uiten. Het project dat we opstelde zag er heel overzichtelijk uit omdat iedereen een gerichte functie had in onze groep en we het als een team hebben gemaakt. Ok, hierbij de uitleg over het project. Om terug door te gaan over de laatste dag. We hadden de eer om iemand van National Agency te ontvangen wat maar om de zoveel jaar gebeurd dus alle vragen, opmerkingen e.d konden we allemaal op haar afvuren. Wat natuurlijk ook gretig werd gedaan. Daarna volgde het laatste avondmaal en toen was het tijd om Adijo te zeggen. Lep pozdravje! Toen de bus ons van Bohinj naar Ljubljana vervoerde beslisten we met een 7tal evs´ers om nog niet meteen naar huis te gaan en nog wat rond te hangen in Ljubljana. Zo gezegd, zo gedaan. Het werd een gezellige avond met een lekker diner in Tom` s appartement. Pasta met verse groentjes gevolgd door verse pannekoeken met nutella! Ik kon spijtig genoeg niet de nacht in Ljubljana doorbrengen omdat ik de volgende morgen een postpakket van mijn ouders zou ontvangen en dus in Celje moest zijn. Samen met Tiphaine (die haar evs project in Laško doet) nam ik de trein huiswaarts. Bij thuiskomst was ik zo enthousiast dat ik niet wist waar beginnen toen Roula me vroeg het was geweest. Slapen deed ik. Uren lang. Wauw,wat een fantastische week!
