Na een voldaan weekend in Zagreb kwam ik maandagmorgen volledig opgeladen aan in het Celjski Mladinski Center oftewel MCC. Ik had er zin in! Tadej deelde mij mee dat ik in mijn eerste week nog niet veel specifieke taken zou hebben omdat ze me eerst wat wilden laten wennen aan de omgeving en de werknemers en zo. Dat deed ik dan ook door kennis te maken met alle werknemers en vrijwilligers van MCC.
Op het centraal bureau vond ik de eerste 2 werknemers, Ivana en Špela. Ivana is verantwoordelijk voor de administratie en organiseert workshops voor kinderen. Ze is iemand die nogal strikt kan overkomen. Als je wat met haar hebt gepraat merk je dat ze helemaal niet zo strikt is en eigenlijk wel een vriendelijke meid is. Schuin tegenover Ivana zat Špela. Ze heeft dezelfde opleiding als mij gestudeerd en houdt zich in het MCC bezig met de public relations. Špela heeft me de voorbije dagen al heel wat geholpen met de uitspraak van Sloveense woorden. Soms val ik haar wel 50 keer per dag lastig met vragen over uitspraken. Ze vindt het super dat ik zo enthousiast ben om de taal te leren en dus helpt ze me graag.
In het andere bureau, dat zich aan het einde van de gang bevindt, werken Tadej en Katja. Zij zijn zowat de belangrijkste personen voor mij. Tadej omdat hij zowat een vaderrol uitvoert tegenover mij en mij wat in toom houdt (wat af en toe wel nodig is). Ik kan goed met hem praten. Hij is echt een superlieve man die enorm veel tijd en energie steekt in het centrum. Hij is voortdurend in de weer met duizend en een dingen en vindt toch iedere dag de tijd om te vragen hoe het met me gaat. Dan heb je nog Katja, mijn mentor. Al vanaf het eerste moment klikte het goed tussen ons. We merkten al snel dat we heel wat raakvlakken hadden...Beiden vegetariër, beiden een beetje gek. Grappig feit: haar lief heet Domino, inderdaad, zoals mijn allerliefste kater.
Wie hebben we dan nog? Primož (wiens naam me doet denken aan Primus, het bier. Heb hem al gezegd dat ik hem een Primus cadeau ga doen) is de manager of baas van het MCC. Ik heb hem nog niet veel ontmoet maar als we elkaar zien is hij altijd vriendelijk en vraagt hij altijd hoe het met me gaat. Hij heeft me het toekomstig appartement getoond dat zich boven het MCC bevindt. Als alles verloopt volgens plan, zou het binnen een maand woonklaar moeten zijn maar ik hoop er niet te hard op. Dan heb je ook nog Tylen. Een ietwat rare kerel die slechts enkele woorden Engels spreekt en verstaat. Met hem communiceer ik vooral dmv gebaren en eigenlijk gaat dat vrij vlot. We verstaan elkaar.
zondag 24 februari 2008
donderdag 14 februari 2008
Een weekend in Zagreb.
Dag 1
Op vrijdagochtend werd ik op een veel te vroeg uur (7u) gewekt door mijn gsmwekker. Als twee slaapkoppen genoten Roula en ik van ons tasje koffie. Gelukkig is zij ook een koffieverslaafde dus dat zit wel goed. Om 8u vertrok onze trein naar Zidani Most. Daar moesten we een uur wachten vooraleer onze trein richting Zagreb aankwam. In de trein richting Zagreb stelde Roula me voor aan Anna (Duits) en Berenger (Frans) , twee evs vrijwilligers die in een jeugdcentrum werken in Nova Gorica (een klein stadje dat gelegen is aan de Italiaanse grens en zelfs voor een gedeelte in Italië ligt).
Na een tweetal uur (inclusief een paspoortcontrole die helemaal niet streng verliep) arriveerde we in Zagreb. Vanaf mijn eerste stap op Kroatische grond hield ik al van deze stad. Imposante gebouwen doordrongen mijn ogen. Het duurde niet lang of we stonden allevier met onze camera in de hand en onze wijsvinger op de knop. Klik klik klik. De stad was bezaaid met mensen en toch waande ik me even alleen op de wereld als ik met mijn oog door de camera keek. Als een klein kind dat door het sleutelgat kijkt de ochtend na de komst van Sinterklaas. Zalig gevoel! Ok, ik dwaal af. We begaven ons naar het centrum van Zagreb en op het Jelacic plein aten we onze lunch op. Roula had vooraf opzoekwerk gedaan naar goede hostels. Eentje ervan lag op slechts een minuutje wandelen van het centrum dus leek het ons verstandig om daar eerst een kijkje te gaan nemen. Hostel Nocturno was een aardige plek voor trekkers om te overnachten. De prijs viel goed mee en was slechts 1 euro duurder dan andere hostels die veel verder van het centrum gelegen. Per nacht vroegen ze 130 Kuna oftewel 18 €. We fristen ons wat op, dropten onze rugzakken en onze exploratietocht doorheen Zagreb kon beginnen. Eerst een kijkje nemen op de groente -en fruitmarkt (Dolac in het Kroatisch). Hier kunnen mensen iedere dag tussen 8 -18u vers fruit, verse groenten en zelfgemaakte kazen kopen. In de verte zag ik de kathedraal boven de gebouwen uitsteken. Dat was onze volgende stop. Buiten en binnen lieten we onze camera´s het voornaamste werk doen. Eigenlijk wel grappig. Ik ben geen supergelovig persoon en je zal me zelden aantreffen in een Belgische kerk maar steeds als ik in een ander land ben en een kerk zie heb ik een soort drang om veel foto´s te nemen van kerken en kathedralen. Heb ontdekt dat er veel mensen zijn die dit rare trekje ook hebben.
Als ware toeristen plunderden we daarna iedere Engelse brochure die het informatiecentrum te bieden had. Een van de brochures had een kaart met daarop twee routes die je kon maken zodat je alle bezienswaardigheden van de bovenstad en de benedenstad kon zien. Het was een stevige route waar we toch enkele uurtjes over deden want sightseeing doe je altijd slenterend. Toen de avond viel ontdekte ik een gezellig jazzcafe waar die avond een band zou optreden met funk/soul muziek. Daar hebben we de avond dan ook doorgebracht. Een gezellige afsluiter van onze eerste dag in Zagreb.
Dag 2
Om 10u, na een lekker kopje kava z mleko (is Sloveens voor koffie met melk) vertrokken we richting het Maksimir Park voor een bezoekje aan de zoo van Zagreb. Het Maksimir park was veruit een van de mooiste en grootste parken die ik al ooit in mijn korte leven heb gezien. Je kan er uitwaaien op een bankje, een wandeling maken of gewoon rondstaren. Dat laatste deed ik vooral. Er hing zo´n rust over het park. Alsof je enkel werd toegelaten in het park als je alle stress en zorgen achterliet. In het park lag de zoo van Zagreb. Voor een luttele 3€ (20 Kuna) mochten we de dierentuin betreden. Je houdt het niet voor mogelijk wat een uitgebreide dierensoorten ze hadden. Op mijn fotosite zal je merken dat er dieren tussenstaan die ik nog nooit had gezien (en nee,dan heb ik het niet over de papegaai of zo). Mijn favoriet blijft Snorrie. Dit is niet zijn naam maar vond het wel een toepasselijke naam. Wat op het eerste zicht een kleine zoo leek, bleek toch niet zo te zijn. Er bleven maar wegen bijkomen. Na een goede 3 uur daar te zijn geweest, en zo goed als alles gezien te hebben, besloten onze magen dat het tijd was vom te eten. Vandaag gingen we voor het meest typisch Kroatische eten dat je maar kan vinden, inderdaad, Mc Donalds! Voldaan trokken we daarna naar het Tresjna Multicipal Theatre voor de Kroatische musical "Ljepotica i zvijer". Wie of wat is dat denken jullie nu. Wel het is de Kroatische vertaling voor ´Belle en het Beest´. Een 140minuten durend spektakel dat mij nog lang zal bijblijven en wat ik iedereen kan aanraden om eens te doen. Een musical in een taal die je van haar nog pluim verstaat heeft wel iets apart, voor mij althans. Daarna uitgeput onder de wol gekropen.
Dag 3
De trein richting Celje vertrok om 13u. We hadden dus nog een tweetal uur tijd om nog een klein stukje Zagreb te ontdekken. Onze keuze viel op het ´Museum of Arts and Craft´. Er was een expositie van alle tijden (Middeleeuwen, Klassieke Oudheid, Oudheid, ...). De meeste werken waren nogal bombastisch en meer kitsch dan kunst in mijn ogen. Maar bij de kunstwerken van Vatroslav Kuniš bleef ik toch lange tijd staan. De meesten zullen er gewoon wat lijnen en strepen in hebben gezien maar ik zag er emoties in. En zo eindigde het Zagrebs avontuur voor ons allevier. Moe maar voldaan, een clichezin die na dit weekend zeker van toepassing was.
Volgende keer zal ik het hebben over mijn eerste werkweek in het Celjski Mladinski Center (blijkbaar is de naam veranderd en is het dus niet meer, zoals ik voordien schreef, Mladinski Center Celje. Voor het simpel te houden ga ik wel de afkorting MCC blijven gebruiken).
Dit was Lisha (want zo spreken ze mijn naam hier uit en schrijven ze het ook) vanuit Celje, Slovenia. Terug over naar de studio!
Op vrijdagochtend werd ik op een veel te vroeg uur (7u) gewekt door mijn gsmwekker. Als twee slaapkoppen genoten Roula en ik van ons tasje koffie. Gelukkig is zij ook een koffieverslaafde dus dat zit wel goed. Om 8u vertrok onze trein naar Zidani Most. Daar moesten we een uur wachten vooraleer onze trein richting Zagreb aankwam. In de trein richting Zagreb stelde Roula me voor aan Anna (Duits) en Berenger (Frans) , twee evs vrijwilligers die in een jeugdcentrum werken in Nova Gorica (een klein stadje dat gelegen is aan de Italiaanse grens en zelfs voor een gedeelte in Italië ligt).
Na een tweetal uur (inclusief een paspoortcontrole die helemaal niet streng verliep) arriveerde we in Zagreb. Vanaf mijn eerste stap op Kroatische grond hield ik al van deze stad. Imposante gebouwen doordrongen mijn ogen. Het duurde niet lang of we stonden allevier met onze camera in de hand en onze wijsvinger op de knop. Klik klik klik. De stad was bezaaid met mensen en toch waande ik me even alleen op de wereld als ik met mijn oog door de camera keek. Als een klein kind dat door het sleutelgat kijkt de ochtend na de komst van Sinterklaas. Zalig gevoel! Ok, ik dwaal af. We begaven ons naar het centrum van Zagreb en op het Jelacic plein aten we onze lunch op. Roula had vooraf opzoekwerk gedaan naar goede hostels. Eentje ervan lag op slechts een minuutje wandelen van het centrum dus leek het ons verstandig om daar eerst een kijkje te gaan nemen. Hostel Nocturno was een aardige plek voor trekkers om te overnachten. De prijs viel goed mee en was slechts 1 euro duurder dan andere hostels die veel verder van het centrum gelegen. Per nacht vroegen ze 130 Kuna oftewel 18 €. We fristen ons wat op, dropten onze rugzakken en onze exploratietocht doorheen Zagreb kon beginnen. Eerst een kijkje nemen op de groente -en fruitmarkt (Dolac in het Kroatisch). Hier kunnen mensen iedere dag tussen 8 -18u vers fruit, verse groenten en zelfgemaakte kazen kopen. In de verte zag ik de kathedraal boven de gebouwen uitsteken. Dat was onze volgende stop. Buiten en binnen lieten we onze camera´s het voornaamste werk doen. Eigenlijk wel grappig. Ik ben geen supergelovig persoon en je zal me zelden aantreffen in een Belgische kerk maar steeds als ik in een ander land ben en een kerk zie heb ik een soort drang om veel foto´s te nemen van kerken en kathedralen. Heb ontdekt dat er veel mensen zijn die dit rare trekje ook hebben.
Als ware toeristen plunderden we daarna iedere Engelse brochure die het informatiecentrum te bieden had. Een van de brochures had een kaart met daarop twee routes die je kon maken zodat je alle bezienswaardigheden van de bovenstad en de benedenstad kon zien. Het was een stevige route waar we toch enkele uurtjes over deden want sightseeing doe je altijd slenterend. Toen de avond viel ontdekte ik een gezellig jazzcafe waar die avond een band zou optreden met funk/soul muziek. Daar hebben we de avond dan ook doorgebracht. Een gezellige afsluiter van onze eerste dag in Zagreb.
Dag 2
Om 10u, na een lekker kopje kava z mleko (is Sloveens voor koffie met melk) vertrokken we richting het Maksimir Park voor een bezoekje aan de zoo van Zagreb. Het Maksimir park was veruit een van de mooiste en grootste parken die ik al ooit in mijn korte leven heb gezien. Je kan er uitwaaien op een bankje, een wandeling maken of gewoon rondstaren. Dat laatste deed ik vooral. Er hing zo´n rust over het park. Alsof je enkel werd toegelaten in het park als je alle stress en zorgen achterliet. In het park lag de zoo van Zagreb. Voor een luttele 3€ (20 Kuna) mochten we de dierentuin betreden. Je houdt het niet voor mogelijk wat een uitgebreide dierensoorten ze hadden. Op mijn fotosite zal je merken dat er dieren tussenstaan die ik nog nooit had gezien (en nee,dan heb ik het niet over de papegaai of zo). Mijn favoriet blijft Snorrie. Dit is niet zijn naam maar vond het wel een toepasselijke naam. Wat op het eerste zicht een kleine zoo leek, bleek toch niet zo te zijn. Er bleven maar wegen bijkomen. Na een goede 3 uur daar te zijn geweest, en zo goed als alles gezien te hebben, besloten onze magen dat het tijd was vom te eten. Vandaag gingen we voor het meest typisch Kroatische eten dat je maar kan vinden, inderdaad, Mc Donalds! Voldaan trokken we daarna naar het Tresjna Multicipal Theatre voor de Kroatische musical "Ljepotica i zvijer". Wie of wat is dat denken jullie nu. Wel het is de Kroatische vertaling voor ´Belle en het Beest´. Een 140minuten durend spektakel dat mij nog lang zal bijblijven en wat ik iedereen kan aanraden om eens te doen. Een musical in een taal die je van haar nog pluim verstaat heeft wel iets apart, voor mij althans. Daarna uitgeput onder de wol gekropen.
Dag 3
De trein richting Celje vertrok om 13u. We hadden dus nog een tweetal uur tijd om nog een klein stukje Zagreb te ontdekken. Onze keuze viel op het ´Museum of Arts and Craft´. Er was een expositie van alle tijden (Middeleeuwen, Klassieke Oudheid, Oudheid, ...). De meeste werken waren nogal bombastisch en meer kitsch dan kunst in mijn ogen. Maar bij de kunstwerken van Vatroslav Kuniš bleef ik toch lange tijd staan. De meesten zullen er gewoon wat lijnen en strepen in hebben gezien maar ik zag er emoties in. En zo eindigde het Zagrebs avontuur voor ons allevier. Moe maar voldaan, een clichezin die na dit weekend zeker van toepassing was.
Volgende keer zal ik het hebben over mijn eerste werkweek in het Celjski Mladinski Center (blijkbaar is de naam veranderd en is het dus niet meer, zoals ik voordien schreef, Mladinski Center Celje. Voor het simpel te houden ga ik wel de afkorting MCC blijven gebruiken).
Dit was Lisha (want zo spreken ze mijn naam hier uit en schrijven ze het ook) vanuit Celje, Slovenia. Terug over naar de studio!
donderdag 7 februari 2008
Afscheid + Celje, een eerste impressie
Voor ik wat vertel over Celje wil ik nog even iedereen bedanken die aanwezig was op mijn afscheidsdrink in de distel. Ik heb me enorm geamuseerd en ben nog steeds overdonderd door de talloze cadeau´s die ik van zovelen heb ontvangen. Heb genoten van de sfeer die er hing en de gesprekken met iedereen (al waren ze over het algemeen van korte duur). Hvala!
Door mijn allerliefste metekindje heb ik ook een uniek afscheid gekend want hij heeft mij een geweldig buikgriepvries gegeven. Hierdoor heb ik mijn laatste dag voor het grootste gedeelte doorgebracht op toilet en in de zetel, waarvoor dank Jacob.
Nog een laatste dank u aan mijn ouders,broers,schoonzussen(ja,wonder,ik durf het es uit te spreken) en Robrecht natuurlijk voor het gezellige etentje en het gezelschap in de luchthaven.
En nu ga ik stoppen met dankbetuigingen want het lijkt hier een stereotype speech te worden na het winnen van een oscar.
Celje, eerste impressie
Tadej(programma coördinator Celje Youth Center) en Roula (griekse vrijwilligster en roommate) kwamen me afhalen in Ljubljana en na een rit van +/- 1u kwamen we aan in Celje. Het was al donker dus er viel weinig te zien op dat moment. Tadej bracht ons naar het appartement. De eerste indruk van het appartement was goed. Gezellige kleuren en knus ingericht. Het was wel even schrikken toen ik ontdekte dat mijn slaapkamer zich in de keuken bevond. Van een echte slaapkamer kan ik dus nog niet echt spreken aangezien er gewoon een bed staat. Moet wel gezegd worden...het is een zeer goed en comfortabel bed. Tadej gaf me meteen een welkomstcadeautje van het centrum, een beer en 5 soorten chocoladetabletten. Bij de beer moest ik mijn lach wat inhouden want er stond I love you op. Valentijn vieren ze blijkbaar ook in Slovenië. Joepie! Ook Roula had gezorgd voor iets kleins. Een doosje met daarin een bord,kom en tas. Superlief van hen. Ik had op mijn beurt truffels from Brussels en pralines bij. Wederom heb ik ontdekt dat je met Belgische chocolade altijd succes hebt.
De dag erna moesten we om 9u in het jeugdcentrum zijn. Om 8u uit de veren. Gedoucht in iets wat ik noch een bad noch een douche kan noemen(zal er wel es ne foto van trekken). Toen richting jeugdcentrum. Onderweg al wat sightseeing gedaan. Celje is een kleine stad en toch al de derde grootste stad in Slovenië met amper 30000 inwoners (dat is zelfs nog iets minder als ons dorp). Prachtig is wel dat je uitkijkt op heuvels en mooie gebouwen. Het mladinski center celje (mcc)is niet zo heel groot maar ze hebben wel een zaaltje waar optredens en fuifjes worden georganiseerd. Wel cool! Tadej stelde me voor aan mijn mentor,Katja,een enorm toffe madam van 30 jaar die na 10 in Ljubljana te hebben gestudeerd, nu komt werken in het mcc. Samen met haar,Roula en Tadej ben ik mijn papieren voor Slovenië in orde gaan brengen, sleutels gaan laten bijmaken en mij gaan inschrijven bij de bib. Daarna ben ik iets gaan eten met Roula. De prijzen op restaurant zijn enorm laag in vgl met België. In het Italiaanse restaurant waar wij zijn gaan eten kostte de gemiddelde pasta 5euro. Daarna inkopen gaan doen voor onze weekendtrip naar Zagreb. Dat is zowat hetgeen wat tot nu toe is gebeurd. Wil nog zoveel meer vertellen maar besef dat ik nu al veel te veel heb neergepend als sommige hadden gewild. Maar ik geef de schuld aan Celje en de lieve mensen hier, die mij teveel stof geven om over te schrijven. Morgenvroeg vertrek ik samen met Roula en nog 2 andere vrijwilligers naar Zagreb tot zondag.
Adijo!
Door mijn allerliefste metekindje heb ik ook een uniek afscheid gekend want hij heeft mij een geweldig buikgriepvries gegeven. Hierdoor heb ik mijn laatste dag voor het grootste gedeelte doorgebracht op toilet en in de zetel, waarvoor dank Jacob.
Nog een laatste dank u aan mijn ouders,broers,schoonzussen(ja,wonder,ik durf het es uit te spreken) en Robrecht natuurlijk voor het gezellige etentje en het gezelschap in de luchthaven.
En nu ga ik stoppen met dankbetuigingen want het lijkt hier een stereotype speech te worden na het winnen van een oscar.
Celje, eerste impressie
Tadej(programma coördinator Celje Youth Center) en Roula (griekse vrijwilligster en roommate) kwamen me afhalen in Ljubljana en na een rit van +/- 1u kwamen we aan in Celje. Het was al donker dus er viel weinig te zien op dat moment. Tadej bracht ons naar het appartement. De eerste indruk van het appartement was goed. Gezellige kleuren en knus ingericht. Het was wel even schrikken toen ik ontdekte dat mijn slaapkamer zich in de keuken bevond. Van een echte slaapkamer kan ik dus nog niet echt spreken aangezien er gewoon een bed staat. Moet wel gezegd worden...het is een zeer goed en comfortabel bed. Tadej gaf me meteen een welkomstcadeautje van het centrum, een beer en 5 soorten chocoladetabletten. Bij de beer moest ik mijn lach wat inhouden want er stond I love you op. Valentijn vieren ze blijkbaar ook in Slovenië. Joepie! Ook Roula had gezorgd voor iets kleins. Een doosje met daarin een bord,kom en tas. Superlief van hen. Ik had op mijn beurt truffels from Brussels en pralines bij. Wederom heb ik ontdekt dat je met Belgische chocolade altijd succes hebt.
De dag erna moesten we om 9u in het jeugdcentrum zijn. Om 8u uit de veren. Gedoucht in iets wat ik noch een bad noch een douche kan noemen(zal er wel es ne foto van trekken). Toen richting jeugdcentrum. Onderweg al wat sightseeing gedaan. Celje is een kleine stad en toch al de derde grootste stad in Slovenië met amper 30000 inwoners (dat is zelfs nog iets minder als ons dorp). Prachtig is wel dat je uitkijkt op heuvels en mooie gebouwen. Het mladinski center celje (mcc)is niet zo heel groot maar ze hebben wel een zaaltje waar optredens en fuifjes worden georganiseerd. Wel cool! Tadej stelde me voor aan mijn mentor,Katja,een enorm toffe madam van 30 jaar die na 10 in Ljubljana te hebben gestudeerd, nu komt werken in het mcc. Samen met haar,Roula en Tadej ben ik mijn papieren voor Slovenië in orde gaan brengen, sleutels gaan laten bijmaken en mij gaan inschrijven bij de bib. Daarna ben ik iets gaan eten met Roula. De prijzen op restaurant zijn enorm laag in vgl met België. In het Italiaanse restaurant waar wij zijn gaan eten kostte de gemiddelde pasta 5euro. Daarna inkopen gaan doen voor onze weekendtrip naar Zagreb. Dat is zowat hetgeen wat tot nu toe is gebeurd. Wil nog zoveel meer vertellen maar besef dat ik nu al veel te veel heb neergepend als sommige hadden gewild. Maar ik geef de schuld aan Celje en de lieve mensen hier, die mij teveel stof geven om over te schrijven. Morgenvroeg vertrek ik samen met Roula en nog 2 andere vrijwilligers naar Zagreb tot zondag.
Adijo!
Abonneren op:
Posts (Atom)
