zondag 30 november 2008

En nu...

Inderdaad,ik leef nog steeds. Al zou je dat niet zeggen als je mijn blog bekijkt. Het lijkt wel alsof ik van de aardbol was verdwenen. Vrees niet,vrienden,ik ben nog steeds alive and kickin' hier in Ljubljana. Heb het nu gewoon veel drukker met het werk. Tijden lijken sneller te gaan dan voordien. Het leven op zich is al heel wat meer gejaagd. Het is me iedere dag duidelijk dat ik in een bruisende stad, hoofdstad zelfs , leef. Het doet me wel goed,deze sfeer. Het gestresseerde van de werkende mens die zich 's morgen een weg probeert te banen tussen al het volk in combinatie met de cultureel geëngageerde toerist die slenterend de stad verkend en zich concentreert op kleine detail die de meeste Ljubljaniërs (waarschijnlijk niet hoe een inwoner van Ljubljana wordt genoemd maar dit klonk wel goed) nog nooit hebben opgemerkt. "Geen tijd daarvoor,veel te veel werk", krijg je dan als antwoord.

Het was even wennen de eerste week hier. In Celje zag je nog datgene wat die kleine steden net zo charmant maakt. De mensen van de buurt die een koffietje drinken in hun stamcafé. Waar je over straat loopt en iedere 10 meter wel eens een hoofdknikje kan werpen op een bekend gezicht. Het gaf een gevoel van herkenning voor mij, zelf afkomstig zijnde van een klein dorp.

Soit, ik zal nog eens wat neerpennen over het verleden. Eens zien, mijn laatste verhalen gingen over mei,dus is juni nu aan de beurt.

JUNI
- VIP in music festival in Zagreb. Samen met 3 evs'ers zetten we koers richting Kroatië voor een
festivalletje in de hoofdstad. Andres,Maarten,Maria en ik. Of,met andere woorden, de
Spanjaard, de Nederlander, de Deense en de Belgische. Een kleinschalig festival langs een meer, in de rand van Zagreb. Gezellige sfeer. Bloedheet de eerste dag. Dan regen. Bliksem. Donder. Onweer. Dat hield ons niet tegen om er een lap op te geven. Ook de artiesten lieten het niet aan hun hart komen. Stonden op het programma en niet onterecht: Sons and daughters, Stereo MC's, The GO! Team, Nick Cave & The Bad Seeds, Serj Tankian (System Of A Down) en The Prodigy. Er waren nog meer groepen maar deze heb ik gezien en waren niet slecht.
Al waren de weersomstandigheden die optimaal. We maakten er 2 zalige dagen van. Sliepen in een tent voor 2 personen met 4 personen (niet aan te raden moesten mensen het zich afvragen,totaal niet). We waren allen verbrand van een 4uur schijnende zon, met Maarten als overduidelijke winnaar. Ontmoetten een groep couchsurfers van overal ter wereld. Genoten!

De tweede nacht heb ik niet meer doorgebracht in Zagreb. Nog eens die miniscule tent inkruipen met 4 man zich ik niet meer zitten. Dus heb ik aan de uitgang mensen gezocht om mij naar het station te rijden. Een groep gevonden met 2 zotte meiden en 2 straalbezopen gasten. Wat normaal 20min zou duren heeft hen 1u gekost. Al een geluk dat ik 1,5u tijd had gerekend om daar te geraken. Om 5u de trein richting Celje genomen. Mijn muts vergeten met mijn slaperige hoofd en om 7u3O aankomen met bemodderde benen, teva's,een heuse trekkersrugzak,vettige haren en mijn ogen op half 7. Klein weetje,de laatste trein zat overvol met studenten en mensen die naar hun werk moesten. Wat moet ik er beeldig uit hebben gezien :-).

- Een tweede gesprek gehad met Nina die werkt voor EVS over mijn toestand in MCC. De manier waarop ik nog steeds werd uitgebuit als vrijwilligster (opruimen, poetsen, kopies maken,...). Wat verteld over mijn problemen met Peter. Het gesprek had me echt goed gedaan omdat ik me niet meer zo alleen voelde met de dingen. Toch zou het nog 3 maanden duren vooraleer ik er definitief zou weggaan. Het feit dat ze me steunde gaf me meer kracht. En dat kon iedereen goed zien. Ik laat nu eenmaal niet over me heen lopen. En mijn hartje mag dan nog zo klein zijn, geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om dat ook maar een seconde te tonen. Dus liep ik iedere dag met opgeheven hoofd binnen vanaf dan en als er mij iets werd gevraagd waarvoor ik niet verantwoordelijk was antwoordde ik met een zeer vriendelijk "dat is mijn verantwoordelijkheid niet", gevolgd door een grote glimlach. En je zag het aan hun gezichten. Ze konden niets zeggen want ze wisten dat ik in mijn recht was. Wel een speciaal gevoel moet ik toegeven. Weten dat alles wat je zegt correct en rechtvaardig is en toch kwaad bekeken worden.

- 14 juni 2008: Tis Feest in Celje. Na amper 1,5u slaap moest ik alweer uit de veren. De avond voordien waren de mariborgasten, Elisabeth en Aurelien al afgezakt naar Celje. Het was niet het plan om er een tweedaagse party van te maken. Maar de 3 jongens van Maribor hadden zaterdag al iets op het programma staan dus kwamen vrijdag om alsnog een feestje te bouwen (wat ze de week ervoor ook al in Celje hadden gedaan, met succes blijkbaar) met die coole Belgische meid. En zo gezegd zo gedaan.
Al had ik het liever iets minder laat gemaakt. Mijn lieve organisatie had er namelijk niets beters op gevonden dan een werkdag te organiseren op die betreffende zaterdag,14 juni. Toeval? Alleszins verdacht. Had de week ervoor gecheckt of er dat weekend niets te doen was en dan gevraagd aan de baas of ik een feestje mocht geven wat goed was. Had het op de agenda gezet en de zaal van mcc afgehuurd (er stond niets op het programma dus). Een paar dagen later komt Peter plots met het idee om die zaterdag een schilderdag te houden. Alle buitenmuren een nieuw kleurtje geven omdat de opening van mcc port (café) voor de deur stond. Denk dat hij het om mij een hak te zetten omdat ik hem nog steeds negeerde maar ok, het was nu zo. Ik heb dan ook geen spier verkramd toen ik het hoorde (al kookte ik vanbinnen) en gewoon geknikt en "geen probleem" geantwoord. Daarna hem verder genegeerd zoals ik dat al een paar maand bezig was.

-14 juni, schilderdag.Zodus,met 1,5u slaap,van 10-17u zitten schilderen terwijl het regende. Correctie,het effectieve schilderen begon pas om 12u. Primoz en Peter waren een uur te laat en het eerste uur hebben die gewoon wa zitten rondkijken terwijl Brigitta en ik de borstels moesten uitwassen. Vrouwen staan hier duidelijk aan de top met andere woorden. Om 17u begon het zo hard te regenen en voelde me niet al te best (met mijn beperkt aantal kledingstukken aangezien ik geen slechte truien heb meegebracht van België). Primoz heeft dit opgemerkt en mij gezegd dat ik mocht stoppen.

-14 juni,EVS vooravond en avond in Celje. Op mijn appartement aangekomen kon ik me niet neerleggen. Er waren al 7 evs'ers daar. Heb me gedoucht en om 18u hebben ze me gedwongen om even te gaan liggen en te rusten. Zij zouden wel voor alles zorgen (wat zijn het toch schatjes). Toen ik een uur later wakker werd was er nog eens 5 man meer aanwezig en rook het heerlijk. Alles stond in buffetvorm op de tafel. Een grote gemixte salade, risotto, gebakken groenten, tofu en bananen-chocoladecake. Ze hadden goed hun best gedaan. Die avond zijn er dan nog eens 3 mensen bijgekomen wat een totaal van 15mensen maakte. Niet slecht. Karaoke avond gehouden in de zaal. Rond 3u naar mijn appartement gegaan en daar nog doorgebabbeld tot 5u. Dan EINDELIJK kunnen gaan slapen.
Om 9u wakkergebeld door mama met het nieuws dat oma was overleden. Nooit leuk om zulk nieuws te ontvangen. Ditmaal zeker niet. Met een huis vol mensen. Het was een hele schok moet ik toegeven. Een zeer emotionele. Het voordeel van zoveel volk was wel dat iedereen mij heeft opgevangen,getroosd en weten op te beuren. That's what friends are for. Het meest lieve gebaar kwam van Elisabeth en Berenger. Elisabeth sliep in mijn kamer toen ik het telefoontje kreeg. Toen ze mij zag wenen zag ik tranen in haar ogen verschijnen. Snikkend en stotterend zei ik dat mijn oma was overleden. Ze trok me naar zich toe,nam me in haar armen en heeft met mij zitten meehuilen. Was wel raar maar het deed op dat moment wel goed. Daarna lag ik alleen op mn kamer en kwam Berenger binnen. Hij zei niets en heeft me gewoon 5min lang vastgepakt. Achteraf ben ik misschien zelfs blij dat zij er op dat moment waren. Voelde me niet alleen.

- Afscheid in België. Naar de gebedswake en begrafenis van oma gegaan in Overpelt. Verhalen over haar horen. Hoe ze was voor ze Alzheimer kreeg. Het bracht zoveel herinneringen terug die ik lang niet meer had gedacht. Het deed goed. T was toch een sterke vrouw,mijn meter. En zo zal ik haar ook herinneren.

- 30juni -8juli: Youth Exchange - iLearn iParticipate iMultimedia
En dit keer was België ook van de partij. Ellis, Jolien, Joris, Kaat, Marylin en Sarina vormden de toffe bende afkomstig van het coolste town,downtown, Heusden-Zolder. Naast hen was Spanje, Polen en Hongarije nog van de partij. Zoals iedere uitwisseling stond de interculturele dialoog centraal. Ditmaal gecombineerd met multimedia. Filmpje hiervan kan je zien op YouTube.

Zo,onze tijd samen zit er weer op zo te zien. Ik ga ditmaal geen tijd plakken op mijn volgende verslag. Misschien vandaag of morgen of wie weet wel nooit. Houd je ogen open en je gedachten alert. Dan kom je er wel.

maandag 8 september 2008

Een nieuw begin

Sinds 5 september werk ik niet langer in het jeugdcentrum van Celje omdat er zich wat moeilijkheden hebben voorgedaan waar ik op deze blog liever niet over uitwijd. Ik woon nu in Ljubljana,de hoofdstad van Slovenië en zal er tot februari werken voor 2 organisaties namelijk Legebitra(holebi en travestiet organisatie) en Polituss (studentenclub van politieke wetenschappen). De avonturen vanaf september spelen zich dus niet langer af in Celje. Op een jaar tijd zal ik dus voor 3 organisaties hebben gewerkt en op 4 verschillende plaatsen hebben gewoond. Wat kan het leven toch prachtig onvoorspelbaar zijn. Ondertussen blijf ik dit blogje tussendoor mooi updaten. De lustige lezers van mijn blogje zullen dit al ondervonden hebben. Nog 3 maandjes te gaan en ben volledig up to date met al mijn avonturen hier. Een grote B R A V O komt nu zeker niet ongelegen. Zodus tot de volgende nieuwspost. Tot dusver kan ik jullie al melden dat ik vandaag een nieuwe plek heb gevonden (het nieuwe adres kan je zien in mijn profiel in het rechterframe van deze blogsite) en het ziet er niet slecht uit. Zodus.

Sem vesela v Ljubljana in se vidimo kmalo!